Een late
toevoeging aan mijn blog…na het weerzien van familie en vrienden zijn wij
inmiddels druk met het regelen van werk, huis, auto’s en wat er verder maar bij
hoort. Maar het verhaal moet toch ook een einde krijgen.
Op 19 juli
vertrekken we, weg van de Azoren. De bestemming is windafhankelijk. Misschien
Brest of één van de Kanaaleilanden of misschien wel de Scillies. 19 juli is de
verjaardag van Joost, dit zal ons toch wel wat geluk brengen?
Wij vertrekken
tegelijkertijd met onze vrienden uit Wales, Vicky en Elliot. De eerste paar
dagen zeilen we samen op. Door regelmatig marifooncontact stellen we het
onvermijdelijke afscheid uit en het is erg jammer wanneer onze wegen scheiden.
Deze
oversteek is er gemiddeld weinig wind en we motoren veel. Op de vierde dag is
de wind bijna weggevallen en zijn we bezig met het zetten van de spinaker als
ik opeens in het water een raar geluid hoor. EEEKS een ENORME walvis zwemt
naast de boot. Ik kan nog net een beetje stotteren naar Joost dat er een walvis
naast de boot zwemt, maar wanneer ik weer in staat ben mijzelf duidelijk uit de
drukken is de walvis kopje onder. Dan komt er een andere walvis naar boven die
Joost ook ziet. Nu schrikken we allebei want het is wel erg dichtbij. Schrik en
fascinatie. Ze zijn prachtig om te zien. We hebben het geluk (..) dat een groep
walvissen langs en onder onze boot door zwemt. We zien er wel een stuk of 10
met een lengte van ca 13 meter of meer. Ze zwemmen ongelofelijk dichtbij, soms
op een paar meter afstand. Eén walvis vindt het wel leuk om eventjes onder ons
te roer te blijven zwemmen…wij delen die grap niet helemaal maar gelukkig gaat
alles goed. WOW wat een fantastische belevenis is dit zeg! Ewan vindt de
walvissen ook erg leuk en wijst ze aan met zijn kleine vingertje terwijl hij
zijn piepgeluidjes maakt. Gelukkig voor ons, vinden wij, verlaat de groep
walvissen ons en kunnen we met een gerust hart de nacht in.
Foto's boven: Indrukwekkende walvissen vlak
naast onze boot.
Van al dat
motoren krijgen we een “motorhoofd”. Het is best veel lawaai, 24 uur lang de
motor aan, en we zijn erg blij als we af en toe toch kunnen zeilen. Onderweg
besluiten we om niet naar Brest te gaan. We nemen de snelste route naar huis. Tien
dagen na ons vertrek van de Azoren maken we een tankstop op Alderney, één van
de Engelse kanaaleilanden. We hebben ontzettend veel geluk dat het getij op ons
moment van aankomst in Alderney precies goed is. Qua waterhoogte is er elke
twaalf uur, precies twee uur dat wij de haven in kunnen. Buiten deze twee
uur is de haven te ondiep. Ook de stroming hebben we mee,
toppie dus. De komende dagen is er
rustig weer voor Het Kanaal voorspeld, wat ons doet besluiten direct door te
zeilen naar Zeeland.
Foto: Af en toe een fraai zeilschip om het
beeld van de containerschepen af te wisselen.
Rondom
Alderney en Het Kanaal in neemt het aantal schepen enorm toe. Wat een drukte.
Het doet ons alle rust die we gehad hebben enorm waarderen. Met korte slaapjes
bereiken vroeg in de ochtend van 31 juli de Westerschelde en lopen we de sluis
bij Vlissingen binnen. Berekoud is het, en de luchtvochtigheid is hoog… Dit
zijn we niet meer gewend! Van achter de dijk kunnen we de rode daken zien van
de huisjes. Yep, dit is Nederland. Het voelt nog een beetje onwennig. Vanuit
Vlissingen varen we via het Kanaal door Walcheren naar Veere. Weer in
Nederland, we zien onze familie en vrienden weer! Het is héél fijn om iedereen
weer te zien! Een jaar is aan de ene kant kort maar toch ook weer lang. Terwijl
ik dit schrijf zijn wij al zo’n 1,5 maand in Nederland en kan ik al een beetje
‘terugkijken’ op onze fantastisch mooie, avontuurlijke, intensieve en
indrukwekkende reis. Om nooit te vergeten.
Foto: Ewan met al zijn dikste kleren aan en
een deken in de frisse Nederlandse ochtendkou.
Foto: Het vertrouwde Hollandse landschap
omringd ons.
