Trossen los, Carieb here we come!

We zijn een paar weken geteisterd door een lage druk gebied. Dit gebied zorgde voor zuiden winden, vaak hard. Niet gunstig dus want wij willen juist naar het zuiden toe. We verblijven een 2,5 week op El Hierro, één van de minst toeristische eilanden van de Canarische eilanden. Het is er best leuk, we kunnen lekker uitrusten en liggen er met tientallen lotgenoten maar stiekem willen we toch verder.  Omdat het nu al half december is, besluiten we om niet naar de Kaap Verdische eilanden te gaan maar in één keer naar het Caribisch gebied. Zo hebben we daar voldoende tijd om van de prachtige eilanden genieten.

Vandaag, 14 december, vertrekken we richting Grenada of misschien Barbados. De foto’s in de boeken zijn veel belovend. Ik vind het aan de ene kant echt onwijs spannend, we zullen als alles goed gaat namelijk ongeveer drie weken op zee zitten. Ik ben benieuwd of we met zijn drieën ons ritme op zee kunnen vinden en hoop dat de weersvoorspellingen zo goed blijven als dat ze nu zijn! Maar naast het spannende gevoel heb ik veel meer zin om te gaan. De boot is tjokvol met natuurlijk pakken  luiers, babymelkpoeder, babyvoeding en ook nog wat te eten voor ons ;-).

 

Tot over drie weken!!!!

La Gomera

Na de bezoeken van onze ouders zeilen we naar La Gomera, één van de meest beboste eilanden van de Canarische eilanden. Onderweg komen we grienden tegen, een kleine walvissoort.  Jammer genoeg komen ze niet heel dicht bij de boot.  We ankeren in het zuidwesten van La Gomera, in Valle Gran Rey. Valle Gran Rey is een heel gezellig stadje. Het stikt er van de ‘echte’ wandelaars, die met stokken en zo. Blijkbaar staat het eiland bekend onder wandelaars (niet een categorie waar wij onder vallen). Het midden van het eiland bestaat uit dicht begroeide bossen en wordt qua beleving vergeleken met regenwoud. Daar zijn wij natuurlijk nieuwsgierig naar dus gaan we met de bus naar het midden van het eiland. Het is er inderdaad prachtig alleen hebben wij de pech dat het zowaar begint te regenen op het moment dat we de bus in stappen. En het blijft regenen. Op onze wandelbestemming giert de wind, is het koud en slaat de regen ons om de oren. BRRRR. Alle mensen met stokken zijn allang verdwenen als wij staan te blauwbekken en proberen te bedenken hoe we tijd tot de volgende bus zo warm en droog mogelijk kunnen door brengen (er is geen bushokje of iets dergelijks). Hmmm, mooi regenwoud ja. Na anderhalf uur wat heen en weer gelopen te hebben  springen we dankbaar de volgende bus in die ons naar de boot terug rijdt. Wat een pech haha!

Foto: Ewan in de bus.

Foto: Bibberen van de kou in het mooie bos op La Gomera.

Foto: Ankerbaai met steile rotswand in Valle Gran Rey.

Tijdszones met een baby…Ahhh!

Ik denk dat we alle aspecten van de reis best goed doordacht hebben, wat mij betreft op één punt na: de verschillende tijdszones die we door gaan zeilen. Voor ons op zich niet erg, je kan bijvoorbeeld een uurtje langer in bed blijven liggen omdat het in plaats van 07.00 uur pas 06.00 uur is. Maar vertel dat maar eens tegen een baby!! Niet aan gedacht! Ewan sliep altijd heerlijk tot een uur of 8.00. Niets te klagen dus. Nu is de klok een uurtje achteruit gezet, en Ewan blijft om 7.00 uur wakker worden. Niets geen 8.00 uur meer. En het tijdsverschil met de Carieb is ca 5 uur… AHHHH. In onze oversteek van de Kaap Verdische eilanden naar de Carieb, een oversteek die we hopen in 2 a 3 weken te kunnen maken, moeten we Ewans interne klokje dus 5 uur vervroegen. Een zware taak waar ik mij helemaal voor wil inzetten want ik hou van slapen! En dan gaan we na een half jaar ook weer terug… “Alle zeilen bij ;-)…”.

Tenerife - familie Marije op bezoek

In de tijd dat Greetje op bezoek is, bekijken we met mijn ouders de mogelijkheden voor hun komst. Eigenlijk was een bezoek in de Carieb het plan, wellicht een bezoek op Sint Maarten in maart, maar dat duurt nog zo lang ….Ook blijken de prijzen schrikbarend hoog. Na veel gepuzzel, de Kaap Verdische eilanden blijken ook geen optie, besluiten we toch maar last minute op 1 november op Tenerife af te spreken.

Op 30 oktober willen we oversteken van Gran Canaria naar Tenerife. We weten dat de wind tussen beide eilanden erg toeneemt in snelheid, tot zo’n 15 knopen extra (een zogeheten acceleratiezone).  We vertrekken vanuit Pasito Blanco rechtstreeks naar het zuiden van Tenerife. Mijn god, wat een wind en wat een golven! Het stormt bijna tussen de eilanden.  De gemiddelde windkracht is 7 bft, variërend tussen 6 en 8 bft, de wind komt schuin van voren. Het is echt hakken en ik heb ook nog de griep, niet fantastisch dus. Ook schiet het voor geen meter op. We besluiten om te keren, dit is geen doen. We leggen aan in Puerto Mogan. Omdat er niemand van de haven aanwezig is, leggen we de boot in een vrije box. Als we later willen gaan betalen, blijkt de haven hartstikke vol. De plek waar wij liggen, mogen we niet liggen omdat de ligplaatshouder over twee dagen terug komt (??? Kunnen we er nu toch liggen zou je denken). Alleen omdat we een baby hebben, zo zegt de havenmeester, worden we niet de haven uitgegooid. We mogen op een ander plekje liggen tot  vrijdagmiddag, 1 november. De havenmeester is daarbij erg bot, wat een gezeur hier vinden we. Als ik niet ziek was, waren we meteen weggaan. Maar goed, ik ben ziek en ben heel blij dat we even stil liggen.

Ik wordt alleen nog niet (snel)  beter en die wind blijft hard waaien de komende dagen terwijl mijn ouders al snel aankomen. Uiteindelijk besluiten we op 1 november over te steken met als strategie dat we eerst langs de kust van Gran Canaria 15 mijl richting noorden varen. Langs de kust is de wind minder hard. Daarna zeilen we met de wind van zij naar het zuiden van Tenerife. Met de wind en de golven schuin van zij zou het te doen moeten zijn ondanks dat de wind niet minder is geworden. En dat blijkt ook, het gaat beter dan de eerste poging. Alleen ik ben toch echt ziek. De hele reis lig ik op de bank binnen, twee keer overgegeven. En ondertussen ook voor Ewan zorgen.  Joost moet het buiten in zijn eentje rooien. Hij moet met de hand sturen omdat de golven zo groot zijn en van zij komen, dat de stuurautomaat dit klusje niet kan klaren. Geradbraakt komen we aan maar wel blij dat we het gehaald hebben. Door de harde wind is het wel een verbazingwekkend snelle overtocht. Met een gemiddelde snelheid van 8 knopen (normaal gemiddeld 6) zijn wij naar Tenerife geracet. We varen direct naar de haven waar mijn ouders een appartement op loopafstand hebben. Deze haven, Puerto Colón, is echter hutje mutje vol. Pfff, het is ondertussen al 18.00 uur.  In een andere haven nabij worden we als toerist niet toegelaten. Dan maar voor anker, uiteindelijk gooien wij vermoeid om 19.30 uur het anker uit.

De volgende dag, 2 november, varen we nogmaals naar Puerto Colón. Misschien is de havenmeester er overdag en komt er over een paar dagen een plek vrij. Daar zien we mijn ouders. Zo fijn om hun op de kade te zien staan. Op de plek van een dagjesboot leggen we tijdelijk aan. Even knuffelen en koffie drinken. De havenmeester blijkt er niet te zijn op zaterdag, maandag kunnen we bellen. ZUCHT… waar vinden we nu een plekje in een haven? De wind waait hard om het eiland en de deining is fiks: niet comfortabel ankeren vinden wij en ook niet prettig om je boot een dagje achter te laten. Na wat bellen vinden we een plek in de haven San Miguel aan de zuidkust van Tenerife (eindelijk!!). Mijn ouders besluiten een auto te huren zodat we elkaar makkelijk kunnen zien.

Foto: Ouders Marije met Ewan.

De dag erna, als wij ons in de haven geïnstalleerd hebben, komen mijn ouders langs met gebak en cadeautjes voor mijn verjaardag. Heel erg leuk en gezellig. Ze hebben zelfs speculaas meegenomen alvast ‘van’ Sinterklaas! De dagen erna verkennen we samen het eiland. We bezoeken mooie dorpjes, het vulkaan landschap rondom de vulkaan de Teide, toeristische boulevards en opa en oma knuffelen veel met Ewan. Het is genieten voor mij om zo’n stukje thuis even om mij heen te hebben. Het afscheid na een week is goed, ook wel moeilijk, maar het is tijd voor ieders eigen weg.

Wij blijven nog twee dagen op Tenerife. Onze volgende bestemming is La Gomera, ook een Canarisch eiland. De wind waait nu nog te hard vinden wij. Als de wind is afgenomen is het ook weer tijd voor iets nieuws!

 

 

Foto: Uitzicht op vulkaan de Teide, de hoogste vulkaan van de Canarische eilanden.

 

 

Foto: Vulkanisch landschap van Tenerife.

 

 

Gran Canaria - familie Joost op bezoek

Op 24 oktober komt Greetje, de moeder  van Joost, op Gran Canaria langs met zijn oom Jan.  We moeten zelfs een beetje door varen om er op tijd te zijn. Via Arrecife op Lanzarote (hier brengen we nog even een bezoek aan de Ikea) en Las Palmas op Gran Canaria (voor wat inkopen van bootspulletjes) motoren we naar Pasito Blanco, een haven met ankerbaai in het zuiden van Gran Canaria. We varen die tijd helaas veel op de motor omdat er erg weinig wind is en we toch een beetje voortgang willen houden.

Een dag voordat Greetje en Jan landen op Gran Canaria, komen wij aan bij Pasito Blanco. Het is een leuke ankerbaai grotendeels omgeven door een hoge klif. Ook is er een klein strandje en even verderop is het toeristische deel van Maspalomas te zien. Het weerzien is ontzetten leuk, we missen het thuisfront toch best. Greetje heeft een koffer vol spullen meegebracht met naast de nodige nuttige zaken als hamburgers en pindakaas ook een lading aan cadeautjes voor Ewan, de kleine man wordt helemaal verwend haha!

 

Foto: Greetje met Ewan en Jan aan het roer.

Met een auto rijden we naar een brede vulkaan midden op het eiland. Het is een prachtige rit, een steile klim omhoog. We krijgen echter te maken met het andere klimaat, aan de noordzijde van de hoge bergen. Naast dat het kouder wordt (logisch) is het erg bewolkt en gaat het zelfs regenen! Nee, het lijkt Nederland wel haha! Nou, het blijkt dat we de regen nog zeker niet gemist hebben. Met onze korte broeken aan komen we de auto niet meer uit tot we weer in het warme zuiden zijn J.

De andere dagen brengen we door met een kort uitstapje op de boot met een gezellige lunch, samen wat wandelen in de omgeving van het appartement en verder gewoon super gezellig samenzijn! Wel fijn om weer wat familie om ons heen te hebben.

Foto: Vulkanisch landschap van Gran Canaria.

Foto: Zandduinen (groot natuurgebied) bij Maspalomas.

Isla Graciosa

In de ochtend van 11 oktober komt Isla Graciosa, het eerste eiland van de Canarische eilanden die wij aan doen, snel dichterbij. Het landschap is prachtig vinden wij. Het is zeker erg dor en droog maar de aardkleuren zijn divers en vaak met vele roodtinten.  Uiteindelijk varen we met Isla Graciosa aan onze rechterhand en ontzettend hoge  kliffen van Lanzarote aan ons linkerhand naar de beschutte ankerbaai op het eiland. Even zijn wij overweldigd door het aantal boten dat er voor anker ligt, ongeveer 35 boten! Het lijkt een kleine nederzetting.  Het water is er turkoois en we kunnen tot 8 meter diep kijken.

 

Foto: Ankerbaai van Isla Graciosa.

Rond het middaguur gooien we het anker uit, nota bene vlak naast Hestur met onze Engelse vrienden Dan en Charlotte! Ontzettend leuk! Het blijkt dat ze nog even op ons gewacht hebben. Die avond is het tot laat bijpraten en eten, als vanouds J.

Isla Graciosa heeft een innemende relaxte uitstraling. Lekker zwemmen en door een bijna woestijn naar het (erg toeristische) dorpje lopen als de golven wat te hoog zijn voor een ritje in de bijboot. Heel stoer, vind ik, beklimmen wij er een vulkaan. Ik met Ewan in de draagzak. Het valt alles mee, ook doordat het redelijk bewolkt is. Bovenop is het uitzicht prachtig, de lucht is helder en we kunnen ver kijken. Joost is bovenaan wel enigszins teleurgesteld omdat de vulkaan aan één kant half ingestort blijkt. Geen mooie ronde krater. ..

 

Foto: Het dorpje heeft geen verharde wegen en er rijden eigenlijk alleen jeeps.

Foto: Beklimming van de vulkaan (zoek Marije).

 

 

 

 

Foto: Uitzicht op de vulkaan vanaf onze ankerplek.

Van Spanje naar de Canarische eilanden: Zes dagen op zee

Dit wordt onze langste tijd op volle zee, 3.5 dag was tot nu toe ons record. Nu gaan we er zes dagen over doen. Spannend maar nog meer hebben we zin om te GAAN! Na 1,5 week vastgelegen te hebben in Baiona (Spanje) willen we verder. Omdat we geen zin meer hebben in de lage druk gebieden die Europa en soms ook Madeira teisteren, besluiten we in één ruk naar de Canarische eilanden te zeilen. Op naar zon en warmte inclusief warm zeewater!!

Op 5 oktober (tja, ik loop een beetje achter met mijn blog)) vertrekken we naar Isla Graciosa. We hebben de hele reis de wind van achteren. De eerste dagen schiet lekker op, er staat zo’n 5 bft. Als we net ter hoogte van Afrika zitten zien we een groot lage druk gebied daar naar het noorden trekken. Even lijkt deze onze kant op te komen maar gelukkig is dit niet het geval. Het is net donker aan het worden en we hebben geen zin in veel wind en regen.  Nu kunnen we die nacht opnieuw genieten van een onwijs prachtige sterrenhemel! Tijdens je wacht heb je dat prachtige uitzicht en soms wat lichtgevende algen in het water, beter kan toch niet?

Foto: Handwasje te drogen in kuip, huishoudelijke beslommeringen gaan gewoon door J.

Uiteindelijk wordt de wind minder, de laatste 16 uur doen we zelfs op de motor. We hebben geen zin om te dobberen vlak voor ons einddoel. Ook zijn we het ontzettend schommelen van de boot best zat: we willen weer stil liggen. Deze oversteek valt ons in die zin best zwaar. Door het constante schommelen met heel veel onverwachte schuivers (doordat het golvenpatroon niet regelmatig is met fikse golven er tussen) hebben we moeite met slapen. Je rolt namelijk bijna om in bed, geen succes. Uiteindelijk na 5,5 dag lukt het mij om redelijk comfortabel te slapen. Zal het schommelen dan toch wennen? Als de zon in de vroege ochtend op komt, zijn we blij wanneer we land zien, de Canarische eilanden!

Foto: Joost uitkijkend op de Tenerife en Isla Graciosa, we zijn er bijna!

Foto: Isla Graciosa, onze aankomst.

Ria Vigo

Queste naar het pakketje deel 2

Eenmaal in Vigo en diverse telefoontjes later, de pakketdienst is niet bepaald meewerkend (grom...) komen we er achter dat het pakket niet op een postkantoor bezorgd kan worden omdat deze pakketdienst alleen aangetekend pakketten verstuurd!! Het pakket ligt in een dorpje ca 15 km buiten Vigo... Uiteindelijk besluiten we om een auto te huren. Joost vertrekt 's ochtends vroeg maar komt rond het middaguur met lege handen terug. Wat blijkt: tot twee keer toe is de Tomtom in de auto halverwege de rit er mee uit gescheden! De reactie van de verhuurmaatschappij was: hier heb je je geld terug, ga maar naar een ander. Tjonge jonge zeg... Grom.

Maar we laten ons niet op de kop zitten! Na de siësta hebben we bij een andere verhuurder een auto gehuurd en zijn met zijn drieën op pad gegaan met SUCCES! Hèhè we zijn bijna een week ermee bezig geweest.

 

 

Foto: Joost MET het pakket!

Klussen in Vigo

Maar goed, in Vigo hebben we ons huisje laten kranen en hebben we de schroefasafdichting nagekeken. Ook is een dikke laag antifouling op het onderwaterschip gesmeerd en hebben we nog andere klussen kunnen doen. Onze klusdagen op de kant zijn dubbel en dwars geslaagd.

Foto: Erg klein haventerrein bij Vigo. Onze boot kan maar net gedraaid worden op het terrein.

Storm in het zuiden, jacht losgeslagen en vast in Baiona

Terwijl wij ons bezig hielden met het pakketje en het klussen, heeft het weer ons echter ingehaald. Ook al is het vrij ongewoon in deze periode van het jaar, er ligt een fors lage druk gebied tegen Spanje en Portugal aan dat zorgt voor harde en stormachtige zuidenwind met een fors regengebied. Daar gaan we niet tegen in zeilen! Gelukkig is Baiona een leuk plaatsje en kun je er heel beschut ankeren, ons anker houdt prima tijdens de dagen met storm. Helaas liggen we nu al wel 1,5 week in Baiona....

We krijgen windkracht 7 tot 8 over ons heen, het is echt geen pretje. Tijdens een al onrustige nacht horen we opeens een misthoorn drie keer schallen. We springen uit ons bed. Onze Nederlandse buurman heeft alarm geslagen omdat een ander jacht, dat aan een mooring lag, is losgeraakt. De mooring heeft het begeven en het jacht was bijna tegen de Nederlanders aangekomen. Dat alles rond 6.00 uur in de ochtend in het stikkedonker. Op het losgeraakte jacht is echter niemand aanwezig. Joost trekt daarom zijn reddingsvest aan, springt in de bijboot en raced naar het op drift geraakte jacht. Eenmaal aan boord lukt het hem om het anker uit te krijgen en het anker houdt gelukkig! Met behulp van zijn slotenmakers kwaliteiten (lees: lock picking), gaan Joost en onze buurman in het schip op zoek naar een telefoonnummer en na contact met de eigenaar komt deze in de middag langs om het schip te verleggen. Hij mag van geluk spreken dat wij met zijn allen zo alert waren!

Op naar de Canarische eilanden

Dat wij de Galisische westkust prachtig vinden, blijkt wel uit ons tijdschema. Achteraf bekeken hebben we bijna drie maanden in dit gebied rond gezeild. Als je op de kaart zou kijken, zie je dat het maar een piepklein stukje betreft... Haha!

Het lijkt erop dat het komende zaterdag (5 oktober) beter weer met noordenwind wordt. Ons plan is om in een keer door naar de Canarische eilanden te zeilen, naar Isla Graciosa. Als het te vermoeiend is maken we een tussenstop in zuid Portugal. We duimen hard voor beter weer!!

Ondertussen hebben we alweer wat nieuwe mensen ontmoet. We zitten nu een beetje in de groep van de ' op één na laatste lichting' die richting het zuiden gaat, i.p.v. bij een van de eerste. Het is een leuke afleiding als je even kunt buurten en informatie kunt uitwisselen. Waarschijnlijk zullen we de meesten pas weer in de Carieb treffen omdat wij nu snel naar de Canarische eilanden gaan en weer aansluiten bij de eerdere groep.

Ria Pontevedra

Queste naar het pakketje deel 1
Op 8 september zeilen we ria Pontevedra binnen. Deze ria vinden we minder mooi ogen dan de vorige ria, met name doordat de havenstad Marin de ria domineert. Wel doen we mooie stadjes aan als Combarro, een van de meest toeristische stadjes tot nu toe met zelfs een Engelstalige uitleg op de informatieborden! Ook hebben we een mooi tochtje met de bijboot de rivier op naar Pontevedra, waar eindelijk een H&M is waar we wat laatste kleding voor Ewan kopen.

Maar de zeiltripjes in deze ria worden toch enigszins bepaald door een pakketje dat we moeten afhalen op het postkantoor in Sanxenxo. In dit pakketje zitten wat onderdelen die hier moeilijk te krijgen zijn. Eén ervan hebben we hard nodig om een lekkage vroegtijdig te voorkomen. Die willen we heel graag hebben want als één ding niet fijn is ín een boot, is het buitenwater!

Al dagen vooraf cirkelen we rond Sanxenxo. Als we uiteindelijk naar het postkantoor gaan, blijkt het pakket niet aangekomen. Is het vertraagd of is er iets mis vragen we ons af. In een kroegje met internet zien we met ontstelling  dat  het pakket naar Pontevedra gebracht  is in plaats naar Sanxenxo! En Pontevedra ligt al achter ons. Na wat bellen met de pakketdienst besluiten we het pakket maar naar Vigo te laten sturen, dat ligt op de route.

Eilanden van Cies

We moeten even wachten tot het pakket in Vigo is en besluiten om naar de hier bekende eilanden van Cies te gaan. We ankeren in een kleine baai met een strandje. Het zijn inderdaad mooie eilanden maar in ons geval ook erg druk. We zijn er precies in het weekend en de ferries met bezoekers gaan af en aan! De stranden liggen vol en op 'ons' strandje is nog nauwelijks plek voor onze bijboot die we tussen de zonnende mensen proppen. Ondanks de drukte is het gezellig en ontspannen.

 

 Foto: Eén van de eilanden van Cies.

Ria Arousa

Chocolade verjaardagstaart op Ila de Arousa
Op 22 augustus komen we in de volgende ria aan en gooien het anker uit bij het grootste eiland van deze ria; Ila de Arousa. Daar komen we opnieuw Dan en Charlotte tegen. Charlotte wordt 30 en ik besluit de chocoladetaart te maken die eigenlijk nog voor Joost zijn verjaardag was. De helft voor Joost, de andere helft voor Charlotte. Bij een mooi strandje gaan we samen voor anker en eten de taart met champagne van Charlotte en Dan. Het is een super gezellige middag!

Foto: Ila de Arousa, ter hoogte van het smalste deel van het eiland liggen aan weerszijden twee havens.

Deze ria vinden we door zijn ruime opzet, leuke eilandjes en baaitjes, veel mooie stranden en oude stadjes een super vaargebied en we brengen hier veel tijd door. We beleven van alles en nog wat. Tijdens een lunch bij Caraminal duikt er met wat gespetter een dolfijn naast de boot op die achter een vis aan zit. Wat fantastisch!  De vis moet het wel bekopen. Bij Cabo Cruz, een uurtje zeilen van Caraminal, ankeren we ook. Deze baai is begrensd door een aantal kleine rotseilandjes die met laag water (in de ria's is een eb en vloed verschil) met elkaar verbonden zijn door smalle stroken zand waar je over heen kunt lopen tot aan het vaste land. Dit doen we natuurlijk wel even. Op deze plek krijgen we regelmatig harde wind over ons heen, rond ca 7 bft. We liggen beschut maar door het lawaai 's nachts om ons heen slapen we toch niet heel goed. Gelukkig komt een eind aan de harde wind en krijgen we dagen met 's nachts geen wind en overdag een lekker briesje.

Foto: eilandjes bij Cabo Cruz. 

Hepatitis B voor Joost inVilagarcia de Arousa
In Vilagarcia de Arousa, de hoofdstad van deze ria, halen we de derde hepatitis vaccinatie voor Joost. Na wat rondvragen en rondstruinen lijken we op de juiste plek beland, en het is niet eens een privekliniek. De baliemedewerker helpt ons zo goed dat we na 20 minuten wachten meteen mee mogen naar wat blijkt: de baby/kinderafdeling van het ziekenhuis haha! Als een meisje van ongeveer drie jaar geprikt, is mag Joost. Joost houdt zich kranig natuurlijk haha. Ik vraag me toch af of we op deze, echt heel erg vriendelijke manier, geholpen zouden zijn als Ewan niet bij ons geweest was.

Weinig medezeilers

Het valt ons op dat we helemaal niet zo veel boten tegenkomen die ook richting de Carieb of verder gaan zeilen en helemaal weinig boten die ankeren in plaats van in een jachthaven liggen. We weten dat er meer boten onderweg zijn. We vragen ons af of we de medezeilers misschien later ontmoeten, pas op de Canarische eilanden. Misschien wel omdat wij ruim de tijd nemen voor de Spaanse ria's, Portugal zullen we relatief snel langs zeilen. Niet dat we nou behoefte hebben aan een drukte zoals bij de Arc (een organisatie waarmee je vanaf de Canarische eilanden kan oversteken naar de Carieb, wel op je eigen zeilboot) maar af en toe gezellig met anderen kletsen zou toch wel prettig zijn. We besluiten in de havens op zoek te gaan naar andere boten die lijken ook op een langere reis te zijn. Tot nu toe hebben we naast de reeds opgedane contacten twee andere boten ontmoet. We zullen het zien...

Foto: All alone met prachtige zonsondergangen is nou ook weer ziet zo heel erg :-D.

Bosbranden

Er is hier de afgelopen tijd bijna wel om de dag een bosbrand geweest, soms best heel groot. Het lijkt mij erg beanstigend voor de bewoners van deze ria, want er staan hier verspreid heel wat huizen. Van een afstand is het wel een spectaculair gezicht. Bij Vilagarcia de Arousa zien we zelfs van dichtbij een blusvliegtuig die niet veel verder op water komt scheppen. We lezen op internet dat in ria Vigo, die we nog aan gaan doen, de branden waarschijnlijk zijn aangestoken. Welke gek....

 

Foto: Eén van de bosbranden.

 
De bosbranden achter ons latend zeilen we via nog een aantal hele mooie ankerplekjes, onder andere opnieuw bij Ila de Arousa, O'Grove en San Vicente do Mar, door naar de volgende ria.

 

Ewan's spruw

Met Ewan gaat het goed, hij ontpopt zich tot een vrolijk ventje met een hele leuke schaterlach. Zijn spruw is sinds enkele weken helemaal weg. We hebben wel alle drie de potjes medicijn opgemaakt....eentje is omgestoten (ahum) en de tweede en derde heeft Ewan verorberd. Toch had hij daarna nog steeds spruw. Hoe kon dat nou toch?? Gelukkig heb ik twee babyboeken mee en in één las ik dat je eigenlijk nooit de fopspeen eerst in je eigen mond moet steken en daarna aan je baby moet geven. Dat is nieuw voor ons. In Nederland of bij de eerste hulp is hier niets over gezegd. Toen we stopten met de fopspeen in onze mond voor te bevochtigen, was de spruw naar een paar dagen verdwenen...
Mokki, je boek is nu al goed van pas gekomen ;-)

Ria's Baixas en ria de Muros e Noia

Wanneer de wind voldoende is afgenomen zeilen we met bakstag wind naar de volgende ria: Muros e Noia. Met dit tochtje verlaten we de Costa da Morte (zo genoemd vanwege de ruwe rotskust waar het weer snel om kan slaan, met relatief weinig beschutte plekken) en zeilen het gebied de Ria's Baixas in. Deze vier ria's bieden veel meer beschutte plekken dan de Costa da Morte. Drie ria's worden van de zee beschut door een of enkele eilanden gelegen in de opening. Het schijnt dat elke ria zijn eigen charme heeft: wij zijn benieuwd!

Ria Muros e Noia is de eerste van de vier ria's en heeft geen eiland voor de kust. Als eerste bezoeken we Muros, een boven verwachting mooi stadje met een omvangrijke oude dorpskern. Langs het water zitten veel restaurantjes en in het weekend wordt er weer feest gevierd. Er staat een grote tent op de boulevard waar muziek en eten is. Blijkbaar is een kleine doedelzak een traditioneel lokaal instrument. We bezoeken het stadje meerdere malen, kletsen nog wat met onze Engelse medezeilers, Dan en Charlotte, en vertrekken dan via Portosín naar Noia.

Noia is over het water alleen te bereiken via een smal kanaaltje dat bijna droogvalt met laag water. Wij ankeren vlak voor dit kanaaltje in een dieper stuk en gaan met de bijboot naar Noia. We komen ca 1,5 uur na laag water aan en het water staat net hoog genoeg om met de bijboot langs de kant af te meren. Noia is tot onze verbazing de eerste echte, zij het kleine, stad die we sinds La Coruna aan doen. Het centrum is groot en bijna volledig behouden. In een parkje geven we Ewan zijn fles. Met grote ogen kijkt hij om zich heen. De grote boom waaronder wij zitten vindt hij reuze interessant. Op de terugweg zien we een grote supermarkt bij het water en laden even later een mega vol winkelwagentje in de bijboot. De wind is echter best aangetrokken en staat tegen. Met de diep geladen bijboot schiet het niet op en we worden harstikke nat. Het water sproeit met elke golf over ons en de boodschappen heen. Daarom worden Ewan en ik halverwege bij de jachthaven afgezet (scheelt toch weer 70 kg) en worden met een lege boot opgehaald en scheuren droog in plané naar onze boot. Even later vertrekken we om in rustiger water bij een eilandje ontspannen te ankeren.

 

 

Foto: Joost en Ewan tijdens onze siësta onder prachtige palmboom.

Kaap Finisterre en Seno de Corcubion

Na een paar dagen ontspannen gaan we door naar de volgende ria. Ons doel is om kaap Finisterre te ronden en Seno de Corcubion in te gaan. Kaap Finisterre heeft zijn naam gekregen door de Romeinen die deze kaap als het einde van de wereld beschouwden (Finis Terrae). Ook is deze kaap berucht in slecht weer. Wij zeilen met een bakstag windje en gaan als een trein. Het is mooi tochtje over een nog onstuimige zee, langs de kust tussen een paar mooie rotseilandjes door. Wel even goed opletten, met al die rotsen.

Na zo'n 4 uur zeilen zijn we bij kaap Finisterre. Vanuit het water ziet de kaap er indrukwekkend uit. Omdat de wind en de golfhoogte meevallen, zeilen we strak om de kaap heen, de ondieptes goed in de gaten houdend. Ook willen we bekijken hoe de wind zich rondom de kaap gedraagt. En ja hoor, nadat we net om de kaap heen zijn krijgen we een hele harde windvlaag over ons heen vanuit een zuidelijke hoek, terwijl de wind eerst noordoostelijk was! Het gaat goed gelukkig.

 

 

 

Foto: Kaap Finisterre .

Nabij het stadje Finisterre gooien we ons anker uit, vlakbij een mooi strandje liggen we tussen enkele rotsen. Het is mooi snorkelen hier! Finisterre blijkt een toeristisch stadje en onderdeel van een kerkelijke wandelroute. Deze route loopt tussen Santiago de Compostella, Muxia en Finisterre. Er zijn dan ook veel pelgrims maar weinig mensen met een auto helaas. We hoopten liftend naar het uitkijkpunt te kunnen maar hebben dus pech, gewoon geen auto's omhoog... Lopend is het te ver voor ons (als niet pelgrims).

 

 

Foto: Onze ankerplek bij Finisterre.

Na een paar dagen Finisterre gaan we verder de ria in naar Corcubion. We hopen dat deze plek goed beschut is want er is harde noordoosten wind voorspelt van 7 a 8 Bft.  We besluiten op dit tochtje het kotterzeil te testen. Voor deze reis hebben we een kotterstag op de boot gemaakt en hebben een tweedehands zeil laten bijsnijden. Het is een paar uur heerlijk zeilen, knetterende zon en ca 5 Bft. De test is geslaagd!

Vanwege de voorspelde wind ankeren we aan de oostkant van de smalle baai, tegenover Corcubion. Het gaat inderdaad hard waaien, we geloven dat die 7 a 8 Bft op zee best gehaald wordt maar wij liggen goed beschut. Wel laten we in de nachten de bimini neer want t waait toch aardig.

 

We bekijken het grote oude centrum met kronkelige steegjes tussen mooie oude huizen. Het is er druk met ook andere toeristen. In het weekend is weer het feest met knallend vuurwerk (en dan bedoel ik alleen knallend, geen mooi siervuurwerk helaas), het geeft een gezellige sfeer.

 

 

 

Foto: Een groot baken geeft een grote rots, groot deel onder water, aan. Nog eens iets anders als de tonnetjes in Nederland ;-)

Ria Camariñas

Op 3 augustus vertrekken we op tijd uit Laxe zodat we de hele dag hebben om te zeilen. Het is namelijk een west-zuidwesten wind van 3 Bft dus gaan we kruisen. Kruisend (tegen de wind in zeilen) doen we er veel langer over. Het is heerlijk zeilen, we hebben de genua op en de zon boven onze hoofden. Na een kleine 7 uur zeilen komen we in Ria Camariñas en gaan voor anker bij het plaatsje Camariña (toepasselijk :-) ). We ankeren eerst voor de jachthaven en een dag later voor een mooi strandje in de buurt.

 Ook hier komen we opnieuw een Engels schip tegen, de Hestur, eigenhandig gebouwd door de eigenaars. Het is een jonk  getuigd jacht, makkelijk herkenbaar aan haar karakteristieke zeilvorm en omdat ze in deze regio misschien wel de enige zijn die zo getuigd zijn. Op een middag stappen we bij ze aan boord om hun boot te bewonderen en voor een biertje. Het stel, Dan en Charlotte, zijn ook op weg naar de Carieb. Gezellig dus. We kletsen best lang en komen net op tijd voor Ewans voeding thuis. Een geluk want hun klok stond nog op de Engelse tijd (een uur eerder!).

Hier zien we ook voor het eerst een Nederlands jacht. Het stel met twee kleine kinderen komt even langs om te buurten. Zij zijn op weg naar de Middellandse Zee en hebben vanwege de schoolplicht in Nederland niet meer als een half jaar de tijd, balen hoor.

Foto: Het leven aan boord gaat bijna door als thuis; Ewan in zijn badje.

Malpica en Ria Cormé y Laxe

Na ruim 2 weken luieren in Ria de Betanzos is het tijd om het anker wat langer te lichten. We besluiten meer zuidwaarts te zeilen en onderweg zien we opnieuw veel dolfijnen die leuk met onze boot komen spelen! Het blijft prachtig en bijzonder. Wat een geluk. De wind is vandaag met ons en we zeilen lekker scherp op, genieten is het.

We gooien na 8 uur zeilen het anker uit bij Malpica, een supermooie ankerplek. Azuurblauw, heel helder water, ruige kustlijn met groen bekleed. Malpica zelf bestaat uit kleurige hoogbouw huisjes. Helaas krijgen we in de avond met oceaandeining (swell) te maken en doordat er geen wind is rolt de boot als een gek. Dan toch maar om 21.00 uur weer ankerop. Na een half uurtje op de motor zijn we in een baai bij Islas Sisargas, een mooi rots- en beschermd vogeleiland. Ook hier is nog te veel deining vinden wij dus nog maar een half uurtje verder op de motor, daar vinden we een redelijke beschutte baai voor de nacht.

 Foto: Uitzicht vanaf de boot over ankerplek bij Malpica.

De volgende ochtend worden we wakker 'gerold' door onze boot, de deining is er weer...hmmm waar zijn er op dit deel ankerplekken beschut tegen een westelijke zeedeining? Ook staat er geen wind en hangt er boven het land een dikke mist. Maar snel ankerop en ontbijtje tijdens het varen. Ewan heeft voor vertrek al zijn flesje gehad.

Ria Corme y Laxe

Dinsdag 30 juli om 12.00 uur komen we aan bij het plaatsje Laxe. Het anker laten we neer vlak bij de lokale vissershaven en het strand. Laxe heeft een prachtig uitgestrekt strand en zelfs een paar duinen. Er is een kleine boulevard met een aantal eettentjes met uitzicht over de baai. Het oude deel van Laxe bestaat uit pittoreske huisjes en natuurlijk een oud kerkje. Het kerkje wordt duidelijk nog gebruikt want van binnen is zij prachtig en goed onderhouden. Na een paar dagen lopen we door het dorpje omhoog de berg op naar een tweede kerkje, met name om van het uitzicht te genieten.

We krijgen hier windkracht 7 over ons heen, de wind giert door de verstaging maar het anker houdt mooi! Mooie test en goed resultaat ;-).

 Foto: over het strand van Laxe hebben we uitzicht op onze boot. 

Foto: Kerkje aan de boulevard in Laxe, nog steeds in gebruik.

Foto: Oud centrum van Laxe.

Foto: Kerkje op berg bij Laxe met uitzicht over de baai.

 

Ria La Coruna en Ria Betanzos

Maandag 22 juli

Wij liggen ongeveer een week voor anker bij Mera,  een mooi plekje ca 2 mijl ten noordoosten van La Coruña. We ankeren vlakbij een mooi strandje dat door de locals goed gebruikt wordt. We horen heerlijk gelach, strandgeluiden en 's avonds soms Spaanse muziek op de achtergrond. Met ons ankeren hier nog enkele andere boten, meestal vanaf een uur of vier aangevuld met zeil- of motorboten van de locals hier.

Om wat meer van de omgeving te zien zonder veel te lopen, gaan we met een bus van Mera naar La Coruña. De heenweg gaat prima. Alleen stopt de bus op een grote busterminal ipv waar wij willen. De terugweg verloopt minder soepel... We hebben ons slechts snel in de busrit en omgeving verdiept en hebben op basis van gebrekkig kaartje besloten dat onze boot bij het plaatsje Arillo ligt... Toen de bus op de terugweg in Arillo stopte (de eindhalte!), was er geen water in zicht. Met mijn gebrekkige Spaans zijn we door buschauffeur op weg geholpen. Na een uur lopen langs enge wegen zonder voetpad, hebben we eindelijk weer onze boot in het vizier! Harde les geleerd vandaag: beter lezen en voorbereiden haha. Openbaar vervoer zijn zijn we niet echt meer gewend, luxe autorijders die we zijn...eh waren.

Ares en Sada

In Ares kopen we een nieuwe voorraad spruwmedicijn voor Ewan bij een apotheek. Ewans spruw is nog steeds niet helemaal weg. We besluiten het aan te zien, spruw kan op natuurlijke wijze overgaan. Hopelijk is de nieuwe voorraad niet nodig. De apotheker is zo aardig ons naar een benzinepomp te rijden met haar auto! De pomp is 5 km verderop en en lopend nog verder. De benzine hebben we nodig voor de motor van de bijboot. Leuk om wat te kletsen en meteen wat van de mooi bosrijke omgeving te kunnen zien.

Ares is een mooi stadje, ook met ' s avonds en 's nachts feestmuziek. We hebben ons laten vertellen dat in de zomer in de regio er elke avond overal feesten zijn. De muziek is over water zo goed te horen da ik met oordopjes slaap, anders lig ik te dansen in bed. Dan gebeurt het treinongeval in Spanje, waarbij ca 70 mensen overlijden, wat de sfeer bedrukt. Een aantal feesten wordt afgelast. Iedereen leeft mee en de vlaggen in de havens hangen halfstok.

Foto: bijboot op de het strand van Ares

Als we Ares gezien hebben, ankeren we nog kort elders in de Rio Ares maar daar is teveel deining. We gaan dan door naar Sada en ankeren daar in de buurt. Sada gaan we kort in maar vinden het weinig sfeervol. De ankerplek is leuker.

Van Brest naar La Coruna en vaccinatie Ewan

Vanuit Brest zijn we met een bijna directe koers naar La Coruña gezeild. De windrichting was meestal zuidoost en daarmee recht van achteren wat met name 's nachts, als de wind weg viel, schommelen betekende. Voor nog enigszins wat slaap hebben we daarom 's nachts de motor bijgezet en de koers op de oceaandeining aangepast. Overdag was de zeilvoering een afwisseling van spinaker en uitgeboomde genua.

Onderweg worden we getrakteerd op een zeer regelmatig bezoek van hele groepen dolfijnen. Het is elke keer een heel spektakel! Van verre zien we ze aankomen, ze spelen bij de neus van onze boot en aan de achterkant. Als de motor bijstaat vinden ze het schroefwater ook leuk om in te spelen. Het is prachtig! Buiten, maar ook binnen in de boot kunnen we ze horen. We krijgen er maar geen genoeg van. Als we op onze knieën voor op de neus van de boot zitten, lijkt het alsof we ze kunnen aanraken. Dit vergeten we nooit meer!

Foto: Spelende dolfijnen onderweg.

Maandag 15 juli, La Coruña, Spanje

We komen om 21.00 uur aan in La Coruña en leggen aan in Marina Coruña. We hebben na 3 dagen door zeilen alweer zin in een hele nacht slapen zonder wacht. Deze marina is best mooi maar, vinden wij, schrikbarend duur: 48,- euro voor 1 overnachting! Gelukkig vinden we ankeren toch leuker vandaar dat we dinsdagavond naar onze ankerplek bij Mera, een dorpje ten noorden van La Coruña, vertrekken.

Woensdagochtend halen we de laatste vaccinatie voor Ewan, de derde DKTP-Hib-HepB prik. In een lokaal ziekenhuis vlakbij de haven maken we ons verstaanbaar met Google Translate, zo goed is mijn Spaans niet meer. Vandaar worden we doorverwezen naar een privékliniek waar we met wat geluk heel snel geholpen worden. Ewan is heel stoer met de prikken, we krijgen mooie stempels en stickers mee in het groeiboekje en klaar is kees. De volgende vaccinatie is pas met 14 maanden.

De oversteek van onze ankerplek bij Mera naar La Coruña maken we met onze bijboot. Een paar weken voor vertrek hebben we, op advies van vrienden, toch maar een bijboot met harde bodem gekocht, een Caribe. Dit bootje met onze 10 pk (tweetakt) motor brengt ons droog naar de overkant, een afstand van 2 mijl (3,8 km). Erg fijn, met onze vorige bijboot met zachte bodem zouden we doorweekt zijn. We scheuren over het water met 25-30 km per uur, ik vind het best spannend eigenlijk: de ria lijkt ineens heel groot in het kleine bijbootje.

Met t knuisje in zijn mond en Eerste Hulp

Met Ewan gaat t goed, hij is al goed gewend aan boord. Hij heeft zijn eigen bedje in de voorpunt als we ergens liggen, en slaapt in de kajuit tijdens het zeilen. Dit omdat a. wij hem dan makkelijker zien en kunnen horen en b. omdat de voorpunt erg op en neer beweegt tijdens het zeilen, niet fijn om te zijn dan.

Hij is inmiddels 13,5 week oud en heeft zijn handjes ontdekt in de zin van dat deze objecten zijn mondje in kunnen. Heel schattig vind ik natuurlijk haha. Hij probeert ook zijn duimpje in zijn mond te steken en soms lukt het. Maar soms wordt hij boos als het niet goed lukt en wordt hij ook boos op zijn fopspeen. Arme jongen ;-)
Ook is hij al lekker aan het kletsen, jammer dat het nog best lang duurt voordat we hem begrijpen...

Hij heeft helaas wel last van spruw. Dit werd steeds erger in zijn mondje. Spruw is een schimmelinfectie, niet ongewoon bij jonge baby's. Op zich ongevaarlijk en Ewans eetlust bleef helemaal goed. Toch niet zoals het hoort en omdat het verergerde zijn we in Brest hiervoor naar de eerste hulp geweest. Na onderzoek door twee lieve zusters, een stagaire die snel 'de dokter ging halen' toen Ewan begon te huilen haha, kregen we dan eindelijk na een paar uur de dokter te spreken. De dokter deed de gedane onderzoeken nog eens dunnetjes over en daarna kregen we eindelijk het recept voor de medicatie. Deze helpt erg goed en de dokter was zo aardig om meteen een extra recept als reserve uit te schrijven, helemaal top! Hij bleek zelf net terug te zijn van een zeil trip naar de Carieb!

Brest! We zijn onderweg

We zijn in Brest, Frankrijk!
We zijn onderweg, niet (meer) gestrand in Amsterdam :-).
Hoe we in Brest zijn gekomen:

Donderdag 4 juli
We zijn uit de brand geholpen door de jongens van Rake Rigging (Medemblik). Met wat geluk bleken zij precies de juiste maat achterstagspanner te kunnen leveren, wel een hydraulische in plaats van een mechanische maar toch helemaal blij. Pieter van Rake Rigging is donderdag om 15.00 uur naar Sixhaven in Amsterdam gekomen om de spanner te plaatsen. Om 17.00 uur zijn we naar IJmuiden gevaren!

In IJmuiden kwam nog even een collega van Joost zijn voormalige werk langs. René werkt in de haven van IJmuiden op een sleepboot als kapitein, stuurman of engineer en daarnaast ook bij Craftsman Marine. En wij mochten even op de sleper kijken, superleuk!!

In de namiddag de tocht voorbereidt in grote lijnen en de kaarten op volgorde gelegd.

Vrijdag 5 juli
In de middag zijn we de zee op gegaan, eindelijk écht op weg!
De wind is lekker noordoostelijk, zonnetje erbij, helemaal top. Soms is er wat weinig wind en gaat de motor erbij aan. Lekker relaxed, zo vindt Ewan ook!

Einde van de middag de oversteek van de Maasmond. Met AIS tegenwoordig toch iets minder spannend dan vroeger. In de nacht nog wat drukte bij Zeebrugge maar daarna gelukkig steeds rustiger met andere scheepvaart.

Zondag 7 juli
Op zondag eind van de middag doen we de haven van Aldeney aan. Ff nachtje goed slapen. We waren al best gaar toen we vertrokken. Daarnaast is het zeilen en het wacht houden in combinatie met Ewan best zwaar. Ondanks dat Ewan het erg goed doet. Ook zitten we nog in de 'haast modus'. Tijd om te ontspannen dus, en dat lukt best goed. Aldeney, één van de Britse kanaaleilanden voor de Franse Kust, heeft een pitoreske baai waar we aan een mooring neerstrijken. Heerlijk geslapen!

Maandag 8 juli
Eerst weer even de diesel tank vullen. Helaas is er alleen rode gasolie, dus het wordt vanaf nu goed het log bijhouden en alle diesel bonnetjes!

Door de sterke stroom tegen wind staan er vervelend hoge steile golven als we Alderny verlaten. Met het kenteren van het tij wordt dit gaandeweg steeds beter gelukkig en uiteindelijk wordt het een redelijk ontspannen tocht naar Brest. 's Nachts de motor nog even aan omdat de wind wegvalt, maar dat geeft ook nog even de gelegenheid om eem filmpje op te zetten en om beurten lekker te slapen.

Vlak voor Brest krijgen we de stroom weer mee en vliegen door het Chenal du Four richting het Goulet de Brest met als eindstop Brest. Om 1300 uur knopen we vast.

DOLFIJNEN

Wow, zo bijzonder! Onderweg van Alderney naar Brest worden tegen het eind van de middag verrast door een groep dolfijnen. Ze halen ons in en duiken overal rond de boot op, soms met zijn drie of vieren tegelijkertijd. Ze lijken om de boot heen te spelen, zouden ze het gehuil van Ewan horen?
Prachtige ervaring (voor Joost en mij dan ;-)).

Gestrand in Amsterdam?

Hmmmm, maandag 1 juli, 20.00 uur. We liggen heerlijk in Amsterdam in Sixhaven. Ontspannen wat aan het klussen en regelen. Joost wil nog even de achterstag wat losser zetten. "Marij..." hoor ik van de achterkant van de boot. "De achterstag spanner lijkt kapot...". WAT?
Na wat gekraak en heen en weer draaien kunnen we de achterstag niet meer aan- of ontspannen. Met behulp van de vallen (twee lange lijnen uit de bovenkant van de mast) lukt het uiteindelijk de achterstag te ontspannen en de spanner te verwijderen. Gedemonteerd blijkt het druklager versleten en de inhoud bijna compleet vergaan. Vervangen van het lager kan helaas niet aan boord gebeuren en we gaan op zoek naar hulp hiervoor.

Na wat internetten hebben we een bellijstje voor morgenochtend gemaakt. Duimen maar dat de onderdelen redelijk snel te verkrijgen zijn en dat dan ook de prijs nog meevalt. To be continued.

De trossen los!

Maandag 1 juli 2013, half 1 's middags. Wij zijn er klaar voor, klaar kom te vertrekken en dat doen we dan ook. Lekker rustig met z'n drieen vertrekken we uit Monnickendam, met een  zuidwesten wind naar Amsterdam.

Het afscheid is mij zwaar gevallen, ik ga iedereen ontzettend missen. " Waarom doe ik dit ook al weer?" schiet er voor een seconde door mijn hoofd maar die gedachte verdwijnt snel weer als ik denk aan de prachtige reis en het avontuur dat voor ons ligt.










(Geschreven door Marije)