Energieneutraal

Op Grenada kopen we nieuwe accu’s. Door een verkeerde aansluitvolgorde van de bedrading is onze accumonitor in de war geraakt waardoor wij, uitgaande van onze monitor, gedurende langere tijd onze accu´s (220A) te lang te veel ontladen hebben. Door sulfatering is de accucapaciteit met de helft verminderd…Echt zuur. Dus kopen we nieuwe accu´s (230A) die Joost netjes inbouwt. Het is best een rotklus want Joost moet ervoor geheel in de achterste bakkist kruipen.

Foto: Joost bouwt de accu’s in.

Gelukkig gaat het voorspoedig en hebben we nu fijne nieuwe accu´s waarvan de bedrading in de juiste volgorde is aangesloten op onze accumonitor. En maar goed ook want deze twee kleine accu´s zijn onze buffer in de energievoorziening. We zeilen sinds we uit Nederland vertrokken zijn bijna geheel ´energieneutraal´. Met onze windgenerator en twee zonnepanelen (2x 80 Watt) zijn we geheel zelfvoorzienend. De motor hebben we niet nodig om bij te kunnen laden en ook hebben we geen generator.  Op zonnige dagen of als er genoeg wind is, wat in de Carieb altijd wel het geval is, kunnen we overdag zelfs een brood met de broodbakmachine bakken. Dat we relatief weinig energie verbruiken is voor een groot deel te danken aan Joost. Voordat wij vertrokken heeft hij alle verlichting, zowel van het interieur als de navigatieverlichting, vervangen door LED verlichting. Ook hebben we zowel een windgestuurde stuurautomaat (deze verbruikt geen stroom) en een elektrische stuurautomaat. Met sommige golven is het beter om de elektrische stuurautomaat te gebruiken maar voor het merendeel werkt onze windgestuurde stuurautomaat prima.  Verder heeft hij onze zonnepanelen met gebruik van fotostatieven aan de reling bevestigd. Door de fotostatieven kunnen we beide panelen zo veel mogelijk naar de zon richten. Hierdoor halen we de maximale laadopbrengst. Op deze manier leven brengt je een daadwerkelijk besef bij van hoeveel elektriciteit en ook water wij normaal gesproken in Nederland wel niet verbruiken. Ook met het waterverbruik letten wij op. In onze ingebouwde watertanks kunnen wij 364 liter meenemen en daarnaast hebben we ca 100 liter in losse jerrycans aan boord. Wij kunnen hier zo’n zes weken mee doen als het moet (tijdens een oversteek) maar nu eilandhoppend en veel zwemmend (en dus douchend) gaat het water er sneller door heen. Nieuw water tanken is hier niet altijd zo eenvoudig als in Nederland maar levert gelukkig nooit een probleem op. Soms moeten we met de dingy en jerrycans ergens water halen. Binnenkort gaan we proberen regenwater op te vangen om ook daarin zelfvoorzienend te worden.

St Vincent & the Grenadines

St Vincent en de Grenadines vormen één land waarvan St Vincent het grootste eiland is en de Grenadines uit diverse kleinere eilanden bestaat. We doen niet alle eilanden van de Grenadines aan maar proberen de voor ons meest aantrekkelijke plaatsen aan te doen.

Reünie op Union en twee aanvaringen

Van Carriacou zeilen we via Sandy Island naar Union Island, ons eerste eiland van de Grenadines die wij aandoen. Eerst even anker uit bij Sandy Island blijkt fantastisch. Het eiland is niet meer dan een smalle zandstrook met palmbomen. Er vliegt een groepje pelikanen rond die ons blijven fascineren en ook het snorkelen is erg mooi. We zijn er met nog een ander boot, zij zwemmen naar het eiland maar met Ewan gaan we in de bijboot.  Ewan vindt het zand wel spannend aan zijn voeten en ook bladeren van de palmbomen zo dichtbij vindt hij mooi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foto: Ewan in met de voetjes in het zand.

 

 

 

 

Foto: Nostalgische sfeer door half vergane tak op Sandy Island.

 

Foto: Sandy Island.

 

Foto: Fascinerende pelikanen rondom het eiland.

Naar een paar uur genieten halen we na de lunch het anker op en zeilen we naar Union. Althans, motorzeilen met de nadruk op motoren. We hebben de wind pal tegen en hebben geen zin om te kruisen. Onze vrienden van Swallow, Vicky en Elliot, liggen op ons te wachten in Union en we willen er in de middag aankomen. Als we er aankomen is het meteen weer erg leuk om hun te zien. Op Barbados zijn we elkaar net misgelopen en dat maken we nu goed door paar dagen met elkaar op te trekken. We ankeren bij een prachtig rif, althans vanaf de boot bekeken want snorkelend stelt het niet veel voor. Op het rif wordt veel ge-kitesurft en Joost haalt ook zijn uitrusting te voorschijn. Het water op het rif is helemaal vlak en je kan er daarom heel goed surfen. Joost gaat helemaal los. Met Elliot, die al een beetje kan kitesurfen, gaat hij een middag oefenen en maken ze filmpjes met de GoPro camera (waterdicht) van Elliot.

 

Foto: Joost aan het surfen.

 

Foto: Joost en Elliot aan het filmen met de GoPro camera.

 

Foto: Uitzicht vanuit de mast van onze boot.

En dan houdt ons geluk ineens twee dagen even op. In de baai varen veel boten van locals rond, bijvoorbeeld als taxi of om fruit of vis te verkopen. Op een namiddag vaart er ineens zo’n lokale boot bovenop onze bijboot!! We weten niet wat we zien, de achterkant van de bijboot met motor zit volledig onder water. De neus van de bijboot steekt bijna recht omhoog. Wij ontredderd, de man van de lokale boot ontredderd. Gelukkig is hij een gentleman en samen komen we heel netjes uit dit grote ongemak. Onze bijboot blijkt wonderlijk niets te mankeren. De motor is een ander verhaal. De bracket (daarmee hang je de motor achter aan de bijboot) is volledig afgebroken en we hopen maar dat de interne schade te herstellen is. Meteen nog brengt Joost samen met Elliot en Tony (de bestuurder van de boot) de motor naar de kant voor reparatie. De volgende dag weet de monteur een andere passende bracket van een buureiland te halen en eind van de dag kunnen we een mooi lopend motortje ophalen. Wat een opluchting zeg! Op deze eilanden is lang niet alles aan materiaal voorhanden (zeg maar vrij weinig), blijkbaar hebben we toch nog een beetje geluk…..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foto: Onze overvaren bijboot.

Diezelfde avond zitten we lekker te borrelen bij Vicky en Elliot als er een flinke windhoos met een pitte regenbui overtrekt. Wij kijken regelmatig naar onze boot, of het allemaal goed gaat. Opeens is de boot voor ons los geraakt en hij lijkt tegen onze boot aan te liggen. Dit ga je niet menen!! Joost springt in onze bijboot en racet er in de stromende regen naar toe. Ondertussen hoor ik over de babyfoon dat Ewan wakker is geworden maar ik kan er niet naar toe Arghhh! Elliot is al met zijn bijboot Joost te hulp geschoten. Dan zie ik dat onze boot ook aan het slepen gaat! Gelukkig komt Elliot snel terug om mij te halen (was ik maar meteen bij Joost in de boot gesprongen) en kan ik Ewan, die erg overstuur is, kalmeren. Ondertussen blijkt onze elektrische ankerlier het ineens niet te doen…Terwijl Elliot met de hand onze 50 meter ankerketting binnenhaalt staat Joost aan het roer. Achter ons ligt een vrij snel oplopend rif waar we nu akelig dichtbij komen. Al met al weten we de boot snel genoeg weer goed neer te leggen en Ewan ligt ook snel weer als een blok te slapen. Wat is er nu gebeurt? De losgeraakt boot voor ons, heeft onze ankerketting geraakt en is hieraan gaan sleuren. Van dit, in onze boot erg harde, geluid is Ewan zo overstuur geraakt en is ook ons anker losgeraakt. De losgeraakte boot heeft ons boegbeslag (waar de ankerketting door heen loopt en het anker op ligt) geraakt waardoor deze nu krom is. De losgeraakte boot heeft niet tijdig actief gereageerd. Hun motor stond wel aan maar in plaats van flink gas vooruit te geven hebben ze onze boot geraakt. Ook heeft er niemand van de 4 opvarenden een poging gedaan onze boot af te houden. Pislink zijn we, vooral omdat de kapitein erg nonchalant doet over de gemaakte schade. Niet erg fraai wordt ons boegbeslag de volgende recht gebogen. Alles werkt weer maar je ziet de schade nog duidelijk. Na volhardend onderhandelen weten we de volledige waarde in geld van de kapitein te krijgen, ondanks zijn argument ‘maar de pinautomaat doet het vandaag niet’… ik was in staat tot gijzeling geweest! Nu kunnen we het boegbeslag ergens anders netjes laten repareren.

Tobago Cays

Na deze aanvaringen hebben we het wel gezien in Union en zeggen we voorlopig vaarwel tegen onze Engelse vrienden. Wij gaan door naar de paradijselijke Tobago Cays. Na een heerlijke zeiltocht van slechts een paar uur komen we aan in het uit riffen en eilandjes bestaande Tobago Cays. Prachtig blauw water, witte stranden en palmbomen, wow wat is het hier mooi! Ook wel erg druk in de grotere ankerbaai. Daar gaan we dus niet liggen. We ankeren in een kleiner kanaal waar ook onze vrienden van White Spirit en Cassandra liggen. Hier is het minder druk en hebben we een privé strandje. Tijdens het snorkelen bof ik enorm en zie ik drie roggen, twee schilpadden en mini inktvisje en nog een paar mooie vissen. We genieten hier vier dagen en zeilen dan via Canouan en Bequia naar Wallilabou bay op St Vincent.

 

Foto: Uitzicht op onze boot vanuit een privéstrandje.

St Vincent, Wallilabou bay

Op 13 februari komen we aan. In deze baai is Pirates of de Caribbean deel 2 en 3 opgenomen. En we boffen, het is er helemaal niet druk! Overdag liggen we met 3 boten, ’s avonds met een stuk of 8 boten. Het eiland blijkt supergroen te zijn, erg mooi. We maken een tochtje met een lokaal busje naar de hoofdstad Kingstown. Op de terugweg wordt het busje zo vol gestouwd dat we er wel uit lijken te barsten. Als we eigenlijk al vol zijn wordt een vrij forse vrouw nog binnengelaten…de ‘doorhandler’ krijgt pas na de derde keer de deur weer dicht zonder dat hij zelf tussen de deur komt. Haha, gelukkig zitten wij niet op die rij!

Het water in Wallilabou bay is niet superblauw maar wel glashelder. Je kunt tot 6 meter diep kijken en de scholen vissen rondom de boot zien zwemmen. Ook is het water spiegelglad doordat de baai zo beschut is. Ewan vindt het zwemmen hier fantastisch. Luid kraaiend en met zijn benen trappelend zwemt hij in zijn gele band de baai rond met mij. Heerlijk is dit!

 

Foto: Wallilabou bay.

Grenada & Carriacou

Op 16 januari vertrekken we van Barbados naar Grenada. Het is 140 mijl varen wat betekent dat we de nacht moeten door zeilen. We hebben het weer goed uitgezocht dit keer, het is een heerlijke wind zowel overdag als ’s nachts. Wat een relaxed tochtje! We komen de volgende dag al vroeg in de ochtend aan in Prickly Bay in het zuiden van Grenada. We zijn even overweldigd en verbaasd hoe druk het hier is, wat veel boten zeg.

Rond half 12 willen we inklaren maar eenmaal bij Customs blijkt dat toch echt nu niet te kunnen. Een medewerker zit al half slapend met zijn benen op zijn bureau en negeert ons demonstratief. De ander is een vriendelijke man die ons uitlegt dat het bijna lunchtijd is, we moeten na hun lunch exact om half 2 terug komen met een aantal ingevulde formulieren. Geen probleem, we strijken neer in een nabij gelegen barretje en vullen het papierwerk braaf in onder het genot van een koud biertje.

Prickly bay is een mooie vertrekbasis om Grenada verder te verkennen. We maken nog een kort hopje naar Hog Island, een mooie onbewoonde omgeving maar ook hier is het knetterdruk met ankerende zeilboten.  Dan weer terug naar Prickly bay waar Nederlandse vrienden (White Spirit en Cassandra) vanuit Barbados arriveren. We liggen 5 dagen gezellig samen en op een zondag bezoeken samen de Seven Sisters waterval. Voor dit tochtje weten we met zijn allen een busje voor een nette prijs te regelen die ons wegbrengt en weer ophaalt. De tocht naar de waterval maken we met een gids en gelukkig ook met een geleende wandelstok (dikke tak). Het pad op de heenweg (en ook de terugweg) is vrij smal en best stijl naar beneden. Omdat het net geregend heeft is het op sommige stukken aardig glad. De gids helpt mij en Ewan heel goed met aanwijzingen waar ik mijn voeten kan plaatsen. Om het laatste stukje af te leggen moeten we door een riviertje lopen, erg leuk maar ook spannend met Ewan op mijn buik. Hier helpt de gids mij helemaal fantastisch. Het over de stenige bodem lopen lijkt nu kinderlijk eenvoudig. En dan hebben we uitzicht op de waterval, het zijn er twee. Supermooi! Jammer is dat het water bruin is door de hevige regenval. Onze gids laat zich door de waterkleur niet weerhouden en klimt naar de bovenste waterval om er vervolgens vanaf te duiken. Wij mogen ook maar durven niet omdat we de bodem niet kunnen zien. Ook van de tweede waterval springt onze gids vrolijk af. Hmmm, wij maken er maar een foto van maar blijven op de kant staan haha.

 

 Foto: Hog Island.

 

Foto: De afdaling naar de Seven Sisters waterval.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foto: De afdaling naar de Seven Sisters waterval.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foto: Onze gids klaar voor de sprong vanaf de waterval.

Op 27 januari zeilen we naar Carriacou, een eiland ten noorden van en behorend tot Grenada. Het is een pittige zeiltocht. We volgen een op internet gevonden zeiladvies op omdat de zee tussen Grenada en Carriacou erg ruw kan zijn. Ook wanneer wij er zeilen is de zee er ruw en de boot stuitert er aardig over. Gelukkig is het van korte duur en bereiken we de ruime ankerbaai van Carriacou snel. Het is opnieuw erg druk met boten. Aan land is de baai  dun bevolkt. Er is een klein stadje en langs de baai is een summiere lintbebouwing aanwezig van met name golfplaten huisjes met soms wat steen. De sfeer is heel gemoedelijk en prettig. Via de mail horen we dat onze Engelse vrienden Vicky en Elliot op Union (onderdeel van de Grenadines) liggen, een eiland verder noordelijk. We besluiten snel naar Union te zeilen en hun te ontmoeten.