Reünie op
Union en twee aanvaringen
Van
Carriacou zeilen we via Sandy Island naar Union Island, ons eerste eiland van
de Grenadines die wij aandoen. Eerst even anker uit bij Sandy Island blijkt
fantastisch. Het eiland is niet meer dan een smalle zandstrook met palmbomen.
Er vliegt een groepje pelikanen rond die ons blijven fascineren en ook het
snorkelen is erg mooi. We zijn er met nog een ander boot, zij zwemmen naar het
eiland maar met Ewan gaan we in de bijboot.
Ewan vindt het zand wel spannend aan zijn voeten en ook bladeren van de
palmbomen zo dichtbij vindt hij mooi.
Foto: Ewan in met de voetjes in het zand.
Foto: Nostalgische sfeer door half vergane
tak op Sandy Island.
Foto: Sandy Island.
Foto: Fascinerende pelikanen rondom het
eiland.
Naar een
paar uur genieten halen we na de lunch het anker op en zeilen we naar Union.
Althans, motorzeilen met de nadruk op motoren. We hebben de wind pal tegen en
hebben geen zin om te kruisen. Onze vrienden van Swallow, Vicky en Elliot,
liggen op ons te wachten in Union en we willen er in de middag aankomen. Als we
er aankomen is het meteen weer erg leuk om hun te zien. Op Barbados zijn we
elkaar net misgelopen en dat maken we nu goed door paar dagen met elkaar op te
trekken. We ankeren bij een prachtig rif, althans vanaf de boot bekeken want
snorkelend stelt het niet veel voor. Op het rif wordt veel ge-kitesurft en
Joost haalt ook zijn uitrusting te voorschijn. Het water op het rif is helemaal
vlak en je kan er daarom heel goed surfen. Joost gaat helemaal los. Met Elliot,
die al een beetje kan kitesurfen, gaat hij een middag oefenen en maken ze
filmpjes met de GoPro camera (waterdicht) van Elliot.
Foto: Joost aan het surfen.
Foto: Joost en Elliot aan het filmen met de
GoPro camera.
Foto: Uitzicht vanuit de mast van onze boot.
En dan houdt
ons geluk ineens twee dagen even op. In de baai varen veel boten van locals
rond, bijvoorbeeld als taxi of om fruit of vis te verkopen. Op een namiddag
vaart er ineens zo’n lokale boot bovenop onze bijboot!! We weten niet wat we
zien, de achterkant van de bijboot met motor zit volledig onder water. De neus
van de bijboot steekt bijna recht omhoog. Wij ontredderd, de man van de lokale
boot ontredderd. Gelukkig is hij een gentleman en samen komen we heel netjes
uit dit grote ongemak. Onze bijboot blijkt wonderlijk niets te mankeren. De
motor is een ander verhaal. De bracket (daarmee hang je de motor achter aan de
bijboot) is volledig afgebroken en we hopen maar dat de interne schade te
herstellen is. Meteen nog brengt Joost samen met Elliot en Tony (de bestuurder
van de boot) de motor naar de kant voor reparatie. De volgende dag weet de
monteur een andere passende bracket van een buureiland te halen en eind van de
dag kunnen we een mooi lopend motortje ophalen. Wat een opluchting zeg! Op deze
eilanden is lang niet alles aan materiaal voorhanden (zeg maar vrij weinig),
blijkbaar hebben we toch nog een beetje geluk…..
Foto: Onze overvaren bijboot.
Diezelfde
avond zitten we lekker te borrelen bij Vicky en Elliot als er een flinke
windhoos met een pitte regenbui overtrekt. Wij kijken regelmatig naar onze
boot, of het allemaal goed gaat. Opeens is de boot voor ons los geraakt en hij
lijkt tegen onze boot aan te liggen. Dit ga je niet menen!! Joost springt in
onze bijboot en racet er in de stromende regen naar toe. Ondertussen hoor ik
over de babyfoon dat Ewan wakker is geworden maar ik kan er niet naar toe
Arghhh! Elliot is al met zijn bijboot Joost te hulp geschoten. Dan zie ik dat
onze boot ook aan het slepen gaat! Gelukkig komt Elliot snel terug om mij te
halen (was ik maar meteen bij Joost in de boot gesprongen) en kan ik Ewan, die
erg overstuur is, kalmeren. Ondertussen blijkt onze elektrische ankerlier het
ineens niet te doen…Terwijl Elliot met de hand onze 50 meter ankerketting
binnenhaalt staat Joost aan het roer. Achter ons ligt een vrij snel oplopend
rif waar we nu akelig dichtbij komen. Al met al weten we de boot snel genoeg weer
goed neer te leggen en Ewan ligt ook snel weer als een blok te slapen. Wat is
er nu gebeurt? De losgeraakt boot voor ons, heeft onze ankerketting geraakt en
is hieraan gaan sleuren. Van dit, in onze boot erg harde, geluid is Ewan zo
overstuur geraakt en is ook ons anker losgeraakt. De losgeraakte boot heeft ons
boegbeslag (waar de ankerketting door heen loopt en het anker op ligt) geraakt
waardoor deze nu krom is. De losgeraakte boot heeft niet tijdig actief
gereageerd. Hun motor stond wel aan maar in plaats van flink gas vooruit te
geven hebben ze onze boot geraakt. Ook heeft er niemand van de 4 opvarenden een
poging gedaan onze boot af te houden. Pislink zijn we, vooral omdat de kapitein
erg nonchalant doet over de gemaakte schade. Niet erg fraai wordt ons
boegbeslag de volgende recht gebogen. Alles werkt weer maar je ziet de schade
nog duidelijk. Na volhardend onderhandelen weten we de volledige waarde in geld
van de kapitein te krijgen, ondanks zijn argument ‘maar de pinautomaat doet het
vandaag niet’… ik was in staat tot gijzeling geweest! Nu kunnen we het
boegbeslag ergens anders netjes laten repareren.
Tobago Cays
Na deze
aanvaringen hebben we het wel gezien in Union en zeggen we voorlopig vaarwel
tegen onze Engelse vrienden. Wij gaan door naar de paradijselijke Tobago Cays.
Na een heerlijke zeiltocht van slechts een paar uur komen we aan in het uit
riffen en eilandjes bestaande Tobago Cays. Prachtig blauw water, witte stranden
en palmbomen, wow wat is het hier mooi! Ook wel erg druk in de grotere
ankerbaai. Daar gaan we dus niet liggen. We ankeren in een kleiner kanaal waar
ook onze vrienden van White Spirit en Cassandra liggen. Hier is het minder druk
en hebben we een privé strandje. Tijdens het snorkelen bof ik enorm en zie ik
drie roggen, twee schilpadden en mini inktvisje en nog een paar mooie vissen.
We genieten hier vier dagen en zeilen dan via Canouan en Bequia naar Wallilabou
bay op St Vincent.
Foto: Uitzicht op onze boot vanuit een
privéstrandje.
St Vincent,
Wallilabou bay
Op 13
februari komen we aan. In deze baai is Pirates of de Caribbean deel 2 en 3
opgenomen. En we boffen, het is er helemaal niet druk! Overdag liggen we met 3
boten, ’s avonds met een stuk of 8 boten. Het eiland blijkt supergroen te zijn,
erg mooi. We maken een tochtje met een lokaal busje naar de hoofdstad
Kingstown. Op de terugweg wordt het busje zo vol gestouwd dat we er wel uit
lijken te barsten. Als we eigenlijk al vol zijn wordt een vrij forse vrouw nog
binnengelaten…de ‘doorhandler’ krijgt pas na de derde keer de deur weer dicht
zonder dat hij zelf tussen de deur komt. Haha, gelukkig zitten wij niet op die
rij!
Het water in
Wallilabou bay is niet superblauw maar wel glashelder. Je kunt tot 6 meter diep
kijken en de scholen vissen rondom de boot zien zwemmen. Ook is het water
spiegelglad doordat de baai zo beschut is. Ewan vindt het zwemmen hier
fantastisch. Luid kraaiend en met zijn benen trappelend zwemt hij in zijn gele
band de baai rond met mij. Heerlijk is dit!
Foto: Wallilabou bay.
