Oversteek Azoren – Nederland…GROTE WALVISSEN!

Een late toevoeging aan mijn blog…na het weerzien van familie en vrienden zijn wij inmiddels druk met het regelen van werk, huis, auto’s en wat er verder maar bij hoort. Maar het verhaal moet toch ook een einde krijgen.

Op 19 juli vertrekken we, weg van de Azoren. De bestemming is windafhankelijk. Misschien Brest of één van de Kanaaleilanden of misschien wel de Scillies. 19 juli is de verjaardag van Joost, dit zal ons toch wel wat geluk brengen?

Wij vertrekken tegelijkertijd met onze vrienden uit Wales, Vicky en Elliot. De eerste paar dagen zeilen we samen op. Door regelmatig marifooncontact stellen we het onvermijdelijke afscheid uit en het is erg jammer wanneer onze wegen scheiden.

Deze oversteek is er gemiddeld weinig wind en we motoren veel. Op de vierde dag is de wind bijna weggevallen en zijn we bezig met het zetten van de spinaker als ik opeens in het water een raar geluid hoor. EEEKS een ENORME walvis zwemt naast de boot. Ik kan nog net een beetje stotteren naar Joost dat er een walvis naast de boot zwemt, maar wanneer ik weer in staat ben mijzelf duidelijk uit de drukken is de walvis kopje onder. Dan komt er een andere walvis naar boven die Joost ook ziet. Nu schrikken we allebei want het is wel erg dichtbij. Schrik en fascinatie. Ze zijn prachtig om te zien. We hebben het geluk (..) dat een groep walvissen langs en onder onze boot door zwemt. We zien er wel een stuk of 10 met een lengte van ca 13 meter of meer. Ze zwemmen ongelofelijk dichtbij, soms op een paar meter afstand. Eén walvis vindt het wel leuk om eventjes onder ons te roer te blijven zwemmen…wij delen die grap niet helemaal maar gelukkig gaat alles goed. WOW wat een fantastische belevenis is dit zeg! Ewan vindt de walvissen ook erg leuk en wijst ze aan met zijn kleine vingertje terwijl hij zijn piepgeluidjes maakt. Gelukkig voor ons, vinden wij, verlaat de groep walvissen ons en kunnen we met een gerust hart de nacht in.

Foto's boven: Indrukwekkende walvissen vlak naast onze boot.

Van al dat motoren krijgen we een “motorhoofd”. Het is best veel lawaai, 24 uur lang de motor aan, en we zijn erg blij als we af en toe toch kunnen zeilen. Onderweg besluiten we om niet naar Brest te gaan. We nemen de snelste route naar huis. Tien dagen na ons vertrek van de Azoren maken we een tankstop op Alderney, één van de Engelse kanaaleilanden. We hebben ontzettend veel geluk dat het getij op ons moment van aankomst in Alderney precies goed is. Qua waterhoogte is er elke twaalf uur, precies twee uur dat wij de haven in kunnen. Buiten deze twee uur  is de haven  te ondiep. Ook de stroming hebben we mee, toppie dus.  De komende dagen is er rustig weer voor Het Kanaal voorspeld, wat ons doet besluiten direct door te zeilen naar Zeeland.

Foto: Af en toe een fraai zeilschip om het beeld van de containerschepen af te wisselen.

Rondom Alderney en Het Kanaal in neemt het aantal schepen enorm toe. Wat een drukte. Het doet ons alle rust die we gehad hebben enorm waarderen. Met korte slaapjes bereiken vroeg in de ochtend van 31 juli de Westerschelde en lopen we de sluis bij Vlissingen binnen. Berekoud is het, en de luchtvochtigheid is hoog… Dit zijn we niet meer gewend! Van achter de dijk kunnen we de rode daken zien van de huisjes. Yep, dit is Nederland. Het voelt nog een beetje onwennig. Vanuit Vlissingen varen we via het Kanaal door Walcheren naar Veere. Weer in Nederland, we zien onze familie en vrienden weer! Het is héél fijn om iedereen weer te zien! Een jaar is aan de ene kant kort maar toch ook weer lang. Terwijl ik dit schrijf zijn wij al zo’n 1,5 maand in Nederland en kan ik al een beetje ‘terugkijken’ op onze fantastisch mooie, avontuurlijke, intensieve en indrukwekkende reis. Om nooit te vergeten.

 Foto: Ewan met al zijn dikste kleren aan en een deken in de frisse Nederlandse ochtendkou.

Foto: Het vertrouwde Hollandse landschap omringd ons.

Ontspannen op de Azoren

Genieten op Flores

Op het ‘Bloemeneiland’ Flores blijven we een paar dagen  en liggen we in de kleine en knusse marina. We hebben geluk met het weer. Bij bewolkt weer zie je namelijk vrijwel niets van de mooie kratermeren en watervallen die Flores bekend maken. Wij hebben een paar dagen stralend weer. De dag van aankomst ontmoeten we in de haven een Duitser die op het eiland woont en zijn auto verhuurt aan toeristen. Spontaan besluiten we om de volgende dag de auto te huren. Zijn buren hebben kinderen en van hun kunnen we een kinderstoeltje lenen. Da’s mooi geregeld! De volgende dag staan we vroeg op en rijden de hele dag over het eiland. Er zijn vier prachtige Lagoa’s; kratermeren, elk met een andere kleur omringd door prachtige (dennen)bossen en bergen. Ook zien we veel mooie en hoge watervallen, watermolentjes en mooie bloemen. Het hoogtepunt vinden wij een groot meer onder aan een steile rotswand, omgeven door bos en lelies aan de oever. Langs de steile rotswand komt een pracht aan watervallen omlaag zetten. Een klein paradijs op aarde….

 

Foto: Paradijs op aarde.

 

Foto: Een van de kratermeren.

 

Foto: Uitzicht over Flores.

Foto: Ewan legt het Joost even uit.

Op maandag, de tweede dag na aankomst, besluiten vanwege een naderde depressie de volgende dag Flores te verlaten en naar het eiland Faial te zeilen. Daar ligt Horta, een grotere plaats met een beschutte ankerbaai. Met het slechte weer dat komt liggen we hier zeker weten beschut en in Horta kunnen we meer doen. Op Flores is het kleine en verspreide dorpje pas bereikbaar na een lange zeer steile klim. Met het voorspelde weer is volgens de havenmeester Flores gehuld in een grauwe sluier van wolken die zo laag hangt dat het ook vaak ‘regent van de mist’. We hopen op iets beter weer in Horta.

Van Flores naar Faial is het ongeveer 24 uur zeilen. Door onze gezellige maar drukke activiteiten op Flores hebben we nog niet goed kunnen uitrusten van de oversteek. Moe beginnen we aan het tochtje. Gelukkig is het rustig weer en voor een groot aantal uren gaat zelfs de motor aan.

Ankermoe en natuurlijk Hup Holland hup

Op 4 juni gooien we ons anker uit in Horta, onder de zeilers de meest bekende havenplaats op de Azoren. Het ankeren blijkt hier een drama voor ons: veel rotzooi op de bodem waardoor ons anker achter een soort staaldraad op de bodem bleef haken. Na veel pijn en moeite kregen we ons anker weer los. Maar ook: een boot gaat ankerop en blijft met een in het water hangende lijn achter onze ankerketting haken. Deze boot trekt onze boot mee en negeert de toegeschreeuwde opmerkingen van onze buren, waar Miles bijna tegen aan botst. Gelukkig zitten we te borrelen op een andere boot (en zijn we niet een dagje het eiland op). Joost springt weer eens snel in de bijboot en weet een botsing te voorkomen. Na uiteindelijk vier ankerpogingen in vijf dagen zijn we het beu en gaan in de marina liggen. Ahhh wat een verademing! Joost kan eindelijk weer goed slapen en met zijn rug gaat het met de dag beter. Met Ewan gaan we nu elke dag het lopen oefenen en hij gaat zienderogen vooruit. Ewan loopt nu aan één hand, soms half rennend. Soms doet hij twee stapjes helemaal zelf maar wil daarna toch snel weer je hand vasthouden. We besluiten in deze haven langer te blijven om goed bij te slapen en lekker sociaal bezig te zijn. Horta is echt een verzamelplaats van bevriende boten en het is erg gezellig. Uiteraard eten we steak in Cafe Peter Sport en ook de chocolade cake smaakt er prima. Ook Vicky en Elliot, onze vrienden uit Wales met wie we graag optrekken zien we sinds maanden weer. Met Vicky en Elliot gaan we een dagje naar Pico, het buureiland.

 

Foto: Traditie op Horta: een muurschildering van je schip en bemanning.

Foto: Onze bijdrage aan de traditie.

 

Foto: Veel Nederlanders hier dus er wordt samen naar het WK gekeken.

 

Foto: Joost met Ewan in de bijboot, let op Ewan's hand aan de gashendel.

Rustig vertoeven op Terceira

Na ruim drie weken op Faial gelegen te hebben, hoppen we een eiland verder. Op het eiland Terceira blijven we ook circa drie weken. We klussen wat aan de boot, huren een dagje een auto, kijken veilig vanuit de bijboot naar het stierenrennen, en doen best veel samen met Vicky en Elliot. Erg gezellig en lekker rustig. We hebben de luxe om reismoe te zijn. Na alle mooie dingen die we gezien en beleefd hebben, vinden we het wel mooi geweest. Langzamerhand worden we klaar om naar huis te gaan.

 

Foto: stierenrennen in Angra do Herismo.

 

 

Foto: Zwaveldampen bij een krater op Terceira.

 

 

Foto: Uitzicht vanuit een voormalige vulkanische krater naar buiten.

 

 

Foto: Pizza Di Elliot aan boord bij Vicky en Elliot.

 

En ondertussen doet Ewan zijn eerste stapjes alleen! Ewan is erg bewegelijk en klimt op alles wat maar kan. We houden een beetje ons hart vast over de terugreis…hoe zal Ewan het vinden en beleven? Daar gaan we snel achterkomen: morgen (zaterdag 19 juli) vertrekken we naar Europa. Waarschijnlijk stoppen we in Brest, Frankrijk. We verwachten rond half augustus in Nederland aan te komen...spannend!

Foto: Joost zijn verjaardag vieren we een dagje eerder, nu op 18 juli.

Oversteek Bermuda - Azoren: in 12 dagen de oceaan over

Op maandag 19 mei vertrekken wij vanuit Bermuda naar de Azoren. Eigenlijk willen we wat langer op Bermuda blijven, het is een prachtig eiland met relaxte sfeer, maar het weergat dat zich nu aankondigt willen we niet missen. Wie weet wanneer een volgende gelegenheid zich voordoet? De rechtstreekse route naar de Azoren, wij mikken op het eiland Flores, betreft 1674 mijl. Uiteindelijk varen wij iets om en leggen we 1713 mijl af in 12 dagen. Gemiddeld dus 5,9 knopen.

Enge depressies

Het lastigste aan deze tocht is dat op de direct lijn naar de Azoren vele depressies/lage druk gebieden langs trekken. Deze depressies ontstaan ergens bij Amerika en gaan op weg naar Europa. In deze depressies zit vaak (hele) harde wind, hoge golven en soms ook onweer. Daar hebben wij dus echt geen zin in. Op het moment dat wij vertrekken zijn er wel enkele depressies, maar die zitten grotendeels boven de rechtstreekse route of soms iets eronder. De hardere wind zit dus met name ten noorden van onze route. Het gaat er eigenlijk op neer komen dat als het te hard waait, wij iets naar het zuiden gaan zeilen. Willen we meer wind, dan gaan we naar het noorden (richting de depressies). Onderweg halen we elke dag een weerbericht binnen via de satelliettelefoon. Door deze recente weer- en golfinformatie steken we zonder gekke dingen of verrassingen over.

Voor de liefhebbers volgt hieronder een korte weergave van onze oversteek.

Eerste, tweede en derde etmaal - stroming mee

We vertrekken om 10.30 uur uit Bermuda. Er staat een lekkere bries van circa 3 Bft uit het noordwesten. Op de tweede dag gaat de motor aan, er is te weinig wind om  te zeilen. In de zee zien we erg veel Portugese Oorlogsschepen, dit zijn zeer giftige (soms dodelijke) kwallen. Deze kwallen hebben een zeiltje wat lijkt op een opgeblazen boterhamzakje. Door het rustige weer kunnen we lekker even douchen. De derde dag krijgen we fikse stroming mee, we gaan 8 a 9 knopen (normaal 6 knp). Yes, dit schiet op zo! Door het rustige weer kunnen we deze dagen goed slapen.

 

Foto: Portugees oorlogsschip (kwal) (foto van internet).

 

Vierde en vijfde etmaal – pijn in Joost zijn rug en harde wind

Op de vierde dag trekt de wind aan naar 20 knopen uit west-zuidwestelijke richting (schuin van achteren). Voor de nacht zetten we twee riffen in het grootzeil en halen de boom uit de genua. Op vrijdag, dag vijf, trekt de wind aan naar 25-30 knopen. Ik heb die nacht goed genoeg geslapen maar Joost niet. Joost heeft sinds ons vertrek uit Bermuda last van pijn  in zijn onderrug. Door het constant bewegen van de boot kan hij zijn rug zelfs tijdens het slapen niet goed ontspannen. Dit is echt heel erg vervelend want de pijn wordt erger maar de pijnstillers die we hebben lijken niet te werken.

Omdat we het te hard vinden waaien en de golven vrij hoog worden, besluiten we die vrijdag een oostelijke koers (100 graden) aan te houden in plaats van circa noordoost (de rechtstreekse route naar de Azoren). Met deze oostelijke koers hopen we een pittiger deel van het lage druk gebied wat achter ons aan komt te kunnen ontwijken. Tot onze vreugde werkt deze tactiek: de golfhoogte en de windsterkte nemen af.

Zesde en zevende etmaal – croissants en Ewan zelf uit bed geklommen

Ahhh, op de zesde dag worden we wakker met weinig golven om ons heen, héérlijk. Er staat een fijn zuidwesten windje van zo’n 3 a 4 Bft en we genieten van het zeilen. Op zondagochtend wordt ik wakker doordat Ewan aan mijn bed staat te glimlachen. WAT, dat hoort niet, tenminste die glimlach wel maar niet dat hij zelf uit zijn bedje geklommen is. Tijdens het zeilen slaapt Ewan altijd op een langsbank waar een slingerzeil voor zit. Blijkbaar kan hij zich door een kleine opening in de zijkant wurmen. Handig jongetje is het toch. Maar het is wel een nieuw klusje: een extra stukje aan het slingerzeil naaien.  Maar goed, die ochtend hebben we heerlijk afgebakken croissants met een vers witbroodje uit de broodbakmachine, lekker luxe.

 

Foto: Ewan “de klimmer” bovenop de boeken.

Achtste en negende etmaal – hogere golven, hardere wind

Vanaf de achtste dag worden de golven weer hoger en trekt de wind aan. Het weerbericht is ook veranderd ten opzichte van het weerbericht toen we vertrokken: in eerste instantie zouden we de laatste circa 3 dagen moeten motoren. Het is niet echt sportief van ons, maar we vonden dat wel prima. Motortje aan, lage golven, beetje pannenkoeken bakken en zo. Dit beeld is echter veranderd in “geen pannenkoeken bakken weer”. Aan de ene kant balen we, aan de andere kant is zeilen wel weer fijner. Helaas krijgen we rotgolven en harde wind met windstoten tot 38 knopen (een dikke 7 Bft). Ook draait de wind naar het zuiden .

Op de negende dag passeert er een koufront, letterlijk BRRR, wat is dat koud. In plaats van lekkere warme wind met veel zon is de atmosfeer koud en grauw.

Tiende tot en met twaalfde etmaal – Joost moet de mast in

We hebben een meestal een goede zeilwind maar soms is er te weinig wind en zetten we de motor aan. De wind varieert tussen zuid en zuidwest, prima voor onze koers naar Flores. Het weer is vertrouwd zonnig en lekker warm. We zien veel dolfijnen onderweg die vaak een korte stop maken om met onze boot te spelen. Prachtig. Ook blijven we veel Portugese oorlogschepen zien.

Dan zit opnieuw een derde reeflijn vast in de zaling. Grom grom GROM! Dit keer lukt het niet om de reeflijn los te krijgen vanaf het dek dus moet Joost de mast in. Het vastzitten van de reeflijn in de zaling is namelijk een groot probleem omdat we anders het grootzeil niet kunnen laten zakken, de reeflijn houdt het zeil dan vast. Gelukkig is het weer rustig genoeg en is het klusje zo gepiept. De dag voor aankomst op Flores, hebben we ontzettend veel deining, zo veel zelfs dat ik heel erg duizelig wakker wordt. De hele dag voel ik mij brak en duizelig, erg vervelend maar gelukkig trekt het weg.

 Foto: Zeilende Miles gezien vanuit de mast.

Het laatste etmaal besluiten we minder snel te zeilen dan we comfortabel zouden kunnen, anders zouden we midden in de nacht op Flores aankomen. We zeilen zo snel, mede dankzij af en toe flinke stroming mee! In de vroege ochtend van 31 mei krijgen we na een rustige nacht Flores in zicht. Ook zien we voor het eerst sinds 10 dagen weer andere pleziervaart boten op de AIS en hebben weer marifoon contact met de Maris en Antaris, twee schepen met wie we vanaf Bermuda vertrokken zijn. Afgezien van grote beroepsvaart waren we iedereen “kwijt”.  Hallo bewoonde wereld, wij zijn er weer!

Foto: Flores in de vroege ochtend, gehuld in een dikke wolk.

 Foto: Flores bij mooi weer, prachtig liggend in de oceaan.

Bermuda – Pantoffels bij 25°C

Oversteek naar Bermuda

Op dinsdag 6 mei vertrekken wij rond 12.00 uur van de British Virgin Islands (BVI’s) naar Bermuda. We maken de oversteek in iets minder dan 7 dagen. Het merendeel van de reis is comfortabel. De eerste dag is het motorzeilen omdat er te weinig wind is. Het eerste uur varen we met de Cassandra op, zij blijven nog even in de Virgin Islands en vliegen naar huis wanneer hun boot op een groot schip de oversteek naar Engeland maakt. Na een dag steekt een lekkere bries op vanuit het noordoosten en gaan de zeilen gaan omhoog. Op dag 3 (donderdag) gaat het precies zoals voorspeld in de middag harder waaien. Deze harde wind houdt voor twee dagen aan en maakt het leven aan boord een stuk oncomfortabeler. Voor ons, maar zeker ook voor Ewan. Ewan kan niet kruipen omdat hij weg glijdt, lopen en staan gaat ook niet goed. Omdat hij nu niet fijn zelf kan spelen, zijn Joost en ik volop met hem bezig. Heel leuk natuurlijk maar soms ook vermoeiend. Maar bovenal is het niet leuk voor Ewan. We zijn dan ook erg blij dat we de oversteek naar de Azoren in tweeën geknipt hebben: in plaats van in circa 3 a 4 weken non-stop naar de Azoren te zeilen, varen we nu in een week naar Bermuda met de hoop dat we vanaf Bermuda in twee weken naar de Azoren kunnen zeilen. Na deze twee dagen harde wind waarin we een dag met driedubbel gereefd grootzeil en een ingerolde fok zeilen, vermindert de wind tot een heerlijke bries. Wanneer de wind afneemt, wordt meteen de oceaandeining ook lager waardoor het echt comfortabel en genietend zeilen wordt. Zó kan het dus ook midden op de oceaan. Ewan kan weer klauteren en kruipen. Op zondag bakken we heerlijke croissants in de oven en langzaam draait de wind meer naar het oosten en stevenen wij op Bermuda af. Rond maandagnamiddag is de wind zodanig afgenomen dat wij besluiten de motor aan te zetten. Hierdoor komen we om 8.30 uur de volgende dag aan op Bermuda.

Het toegangskanaal tot de baai waar de douane zit, is goed betond. Voor het eerst sinds dik een half jaar zien we weer grote groene en rode tonnen en zelfs een kardinale ton. Het is bijna een vreemd gezicht! De toegang tot de baai is heel mooi; de opening is smal en de lage rotswanden zijn rijkelijk begroeid met loof- en naaldbomen. Het ruikt sterk naar bos als we er naar binnen varen, heerlijk!

Foto: Smalle toegang tot St. George’s Harbour.

Pantoffels aan bij 25°C…om je te schamen

De eerste ochtend na aankomst rond een uur of 7.30 zijn Joost en ik wakker en geven Ewan in de kajuit zijn pap. Bizar of niet maar we hebben allebei KOUDE VOETEN. Dat kan toch niet? Tot onze schaamte geeft de thermometer binnen 25°C aan. Het temperatuurverschil met “de Carieb” is echter wel groot vinden wij. Blijkbaar moeten we echt af kikken! Ik trek die avond daadwerkelijk mijn pantoffels aan wat tot hilariteit bij Ewan leidt. Haha, wat heb jij nou aan je voeten lijkt hij te zeggen…hij vindt het maar wat fraai!

Witte daken, heel veel forten en mooie stranden

Op Bermuda hebben alle huizen witte daken, de daken gaan vaak mee in het algehele pleisterwerk. Blijkbaar staat Bermuda hier om bekend. Het ziet er in ieder geval erg lieflijk uit. Voor het eerst sinds langere tijd zijn we weer op een ‘gecultiveerd’ eiland met keurig onderhouden huizen en straten. De huizen stammen vaak uit vroegere tijden en het dorpje waar wij bij liggen is grotendeels ‘World Heritage’. Het eiland is erg groen en vol bloemen. Ook heeft het hele mooie stranden. De mensen zijn echt heel vriendelijk en gastvrij. Wij vinden het wel een fijn plekje, Bermuda. We bezoeken onder andere fort St.Catherine. Bermuda heeft wel 15 forten, en zo groot is Bermuda niet. Het grappige is, dat Bermuda nooit is aangevallen in vroegere oorlogen. 300 jaar verdedigd maar nooit aangevallen. Zou dat komen door de dreigende werking van zoveel forten…? Toch zijn er veel soldaten op het eiland omgekomen maar dan vooral door de gele koorts, niet door kogels of zwaarden.

Foto: Eén van de prachtige baaien van Bermuda.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foto: Romantische plekjes.

Foto: The “Unfinished Church”, toeristische trekpleister in St. George.

Foto: Prachtige zonsondergang over de witte daken van Bermuda.

 

Vertrek naar de Azoren

 Wij vinden het momenteel erg puzzelen om een geschikt moment te vinden om naar de Azoren over te steken. Er is geen sprake van een stabiel weerbeeld. Het Azoren Hoog, wat normaal gesproken nu stabiel bij de Azoren moet liggen, is er al lange tijd niet. Lage druk gebieden komen en gaan en onderweg zullen we goed in de gaten moeten houden hoe deze lage druk gebieden zich ontwikkelen.  Er kan namelijk heel veel wind en daarbij horende golven in zitten. Soms ook gepaard met regen en onweer. Daar tegenover staat dat er ook periodes en gebieden met heel weinig tot geen wind zijn voorspeld. De oversteek wordt dus een kwestie van middelen tussen de gebieden met weinig wind en de lage druk gebieden met veel wind. We vinden dit de spannendste oversteek tot nu toe. Na veelvuldig overwegen hebben we besloten om maandag 19 mei te vertrekken. Volgens de voorspellingen zijn er de komende 10 dagen geen lage druk gebieden die ons echt in de weg liggen, waarschijnlijk zullen we zelfs veel op de motor moeten varen. We hopen de oversteek in ca 14 dagen te kunnen maken. Volgens ons computerprogramma zou dat moeten kunnen… we zullen zien!

Foto: Gezellig met papa proosten.

Blog British Virgin Islands – Bye bye bikini

Hiep hiep hoera, Ewan wordt 1 jaar!

Op 7 april wordt Ewan 1 jaar oud! Helemaal trots zijn wij, op Ewan en op onszelf. Dit jaar is zo goed gegaan. We organiseren voor Ewan een klein partijtje en nodigen bevriende zeilers uit. Ewan krijgt taart met kaarsjes en wordt verwend met cadeautjes. De boot hangt vol vlaggetjes. Hij begrijpt niet echt wat er aan de hand is, maar hij vindt het wel gezellig en de plak cake gaat snel bij hem naar binnen. Voor de ballonnen is hij bang, die mogen niet te dicht in de buurt komen.

Van ons krijgt Ewan een loopfietsje/loopauto. Aan boord is er niet heel veel plek om erop te rijden maar in de dorpjes die we aan doen wel. In de winkel, bij de aanschaf, zat hij al glunderend op de loopauto.

Ondertussen loopt Ewan al graag terwijl hij met twee handen de onze vasthoudt. En langzaam aan oefent hij nu met maar één hand vasthoudend. Ook kan hij de trap opklimmen, soort van nieuwe hobby. Erg leuk maar voor ons ook wel lastig haha.

Foto: Taart met kaarsjes.

 Foto: Ewan met zijn loopauto in de kuip.

 

 

Foto: De boot vol vlaggen.

 Foto: Ewan stuurt de bijboot, oefenen op ’t droge.

Duiken en snorkelen

De British Virgin Islands is een rotsachtige groene eilandengroep. Het aantal verlaten witte stranden met palmbomen valt ons ietwat tegen maar ik denk dat dat komt doordat we al zo verwend zijn met mooie plekken en ankerbaaien. De eilanden liggen dicht bij elkaar wat betekent dat we onze tochtjes niet hoeven te plannen. ´s Ochtends bekijken we rustig of we ergens anders heen gaan. Hoogstens een paar uur varen en dan zijn we op een nieuwe plek van bestemming. De ankermogelijkheden zijn hier legio. Ook kun je ontzettend mooi snorkelen en duiken, het mooiste tot nu toe vinden wij. Op Iguana Island en Camanou zijn twee diepe ankerbaaien die wel een kraamkamer voor vissen lijken. Letterlijk hele zwermen babyvisjes vormen een langgerekt gordijn waar je soms nauwelijks door heen kan kijken. Vele vissen zien we, waaronder erg grote (ca 1 meter) Tarponnen. Best even schrikken de eerste keer… ´die Tarpon is toch niet de mama of papa van al die babyvisjes…? Gelukkig bijten ze niet haha. Ook het koraal is hier erg mooi, vol kleur, verschillende soorten soms flink in omvang gegroeid. En ook weer schildpadden genoeg, die blijven mij fascineren. Zeker snorkelend een zwemmende of grazende schildpad aanschouwen is fenomenaal.

 

Foto: Prachtig uitzicht over Gorda Sound vanaf terras mét zwembad.

 

Foto: Panorama uitzicht over Gorda Sound.

 

Foto: Paaseieren speurtocht op tweede paasdag (naar nogal gesmolten eitjes), Norman Island.

 

Foto: Glashelder water, schaduw van onze boot is op de bodem te zien, Norman Island.

 

Foto: Prachtige rotsformaties bij The Baths, Virgin Gorda.

 

Foto: Grote man op grote rots, The Baths.

 

Foto: Eén van de grotten bij The Baths.

Ik heb EINDELIJK weer gedoken! Hier zijn een aantal hele mooie duikspots. Omdat ik alweer 6 jaar niet gedoken had, ben ik eerst met buddy Marijn (van de Cassandra) vanaf de kant gaan oefenen met mijn eigen kleine onderhoudsflesje lucht. Tot ca 4 meter zijn we geweest maar het was al mooi. Ook ging het goed en alle spullen werkten naar behoren. Daarna een echte duik gemaakt bij de RMS Rhone, een Engels postschip dat hier voor de kust ooit vergaan is. Wat is duiken fantastisch! Het schip is mooi met veel verschillende soorten kleurrijk koraal begroeid. Grote tubes en kommen maar ook veel vissen. Hmmm dit smaakt naar meer.

 

Foto: Buddy check in de bijboot.

Teenie Weenie

Tja…. De foto zegt al genoeg vrees ik. Ik kan natuurlijk schrijven dat het zeilschip dat je ziet, de onze is. Voor ons schip moet je echter iets beter kijken. Zie je de soort Optimist langs het grote zeilschip? Dat is nou onze boot. Schoon aan de haak 13,10 meter lang om erg precies te zijn. Hier stelt dat dus vaak niets voor! De megajachten zijn soms wel een lust voor het oog vinden wij en met name het verschil in omvang is en blijft verbijsterend. Ach, het enige wat wij soms missen is een groter bed en onze afwasmachine … wat hebben we het goed!

 

Foto: Mega zeiljacht vaart voorbij ons scheepje om te gaan ankeren.

 

Foto: Mega zeiljacht met ons mooie scheepje op de voorgrond.

Bye bye bikini

Wij gaan vertrekken uit de British Virgin Islands. Wij zullen via Bermuda naar de Azoren varen. Dit betekent bye bye warme bries van 30°C, bye bye warm zeewater van 26°C en daarmee ook bye bye bikini (of zwembroek). De afgelopen maanden hadden we de hele dag onze bikini of zwembroek aan. Beetje frissig ’s avonds? Ach, trek een hemdje aan. Ewan liep de hele dag in zijn luier met een slabbetje om. Heerlijk!! Het zal straks niet meer gewoon zijn dat er pelikanen rondvliegen als ware zij eenden. Dag azuurblauw water vol gekleurde visjes, we gaan het allemaal missen.

Op de Azoren is het nog steeds gemiddeld 20°C, dus we mogen niet klagen. Maar het voorbereiden op de reis naar de Azoren betekent ook dat wij terug gaan naar Nederland. Na een paar weken Azoren zullen we richting Frankrijk en/of Engeland vertrekken en vervolgens gaan we…. Naar huis!

Het gevoel naar huis te gaan was even wennen maar ik heb er zin in. Ook al laat ik prachtige zeilavonturen voor wat ze zijn. Weer familie en vrienden zien, ja! Ik kan zowaar een huis waarderen dat niet schommelt of voor anker gelegd moet worden. Ik heb er zin in dat Ewan met zijn nichtjes en neefjes kan spelen en vriendjes kan maken op de crèche (en zowaar ontdekt dat er heel veel leeftijdsgenootjes zijn). Ik krijg zin om weer aan het werk te gaan. Fulltime ‘mama zijn’ is fantastisch maar ik begin te verlangen naar enige intellectuele uitdaging; geprikkeld worden om naar meer te streven, samen een goed resultaat te bereiken. Alhoewel…het afgelopen jaar is mijn laatste, en zeker niet het minste, goede resultaat geweest, ons resultaat (smile).

 

 

Foto: Joost in de mast, controle van de mast en verstaging voor vertrek.