Guadeloupe - verkenning met auto

Les Saintes

Na Martinique zeilen we door naar het tevens Franse eiland Guadeloupe, een prachtig vlindervormig eiland. Op 4 maart komen we aan bij de eilandengroep Les Saintes, gelegen ten zuiden van Guadeloupe. Deze eilanden hebben veel mooie ankerbaaien en zijn leuk om op te wandelen. Op bijna elk eiland ligt wel een fort, uit de tijd dat de Fransen en de Engelsen om de Caribische eilanden streden. Bij twee eilanden liggen we een paar dagen en maken bij beiden de zeer steile klim naar het fort. Ik ben best trots dat we het beide keren halen, en ben echt bek af.

 

Foto: Ewan in kanon bij fort Napoleon.

 

Foto: Uitzicht bij fort Josephine.

 

Van superjacht tot wrak

In dit gebied zeilen echt heel erg veel superjachten. Indrukwekkend om te zien. Het schijnt dat hoe noordelijker wij komen, hoe witter de stranden worden en hoe meer superjachten er varen. De superjachten variëren van grote moderne motorboten, grote moderne privé zeilschepen tot onwijs grote drie à vier à vijfmaster zeilschepen. Op deze boten zien we altijd wel een crew en het valt ons op dat deze superjachten vaak in de avond vertrekken: wij denken dat de eigenaren ’s nachts gevaren worden terwijl zij slapen en dan ’s ochtends wakker worden bij een ander wit strand. Hoe luxe is dat?! Alhoewel je dan wel mooie zeiltochten mist….

Feitje:  De superzeiljachten hebben zo’n hoge mast, dat zij een rood toplicht moeten voeren om het vliegverkeer (!) te waarschuwen voor de hoogte van de mast.

 

Foto: Grote vijfmaster bij Les Saintes.

Naast de prachtige superjachten valt ook het grote aantal scheepswrakken in dit zeilgebied op. Vanaf Martinique liggen er redelijk tot veel wrakken van schepen die, vermoeden wij, ooit in een orkaan hier gesneuveld zijn. Vaak terwijl het schip voor anker lag. Er wordt dan ook sterk aangeraden om je schip tijdens het orkaanseizoen buiten het orkaangebied (bijvoorbeeld meer in het zuiden bij Curacao o.i.d.) te leggen…. In Nederland zouden deze wrakken netjes en ordelijk worden opgeruimd. Hier is dat niet zo of niet geheel zo (wat er misschien al is verwijderd weten wij niet). Sommige wrakken zijn best interessant en Joost gaat wel eens op onderzoek uit.

 

Foto: Scheepswrakken bij Marin te Martinique.

 

Foto: Scheepswrak bij Les Saintes.

 

Toet toet, in de auto!

In Guadeloupe gaan we onder meer voor anker bij Îlets à Goyaves (Pigeon Island), twee kleine eilandjes aan de westkust die Jacques Cousteau tot onderwater natuurreservaat heeft gemaakt. We snorkelen hier en zwemmen met Ewan. Het snorkelen is inderdaad erg mooi en leuk omdat je rondom het kleinste eiland kunt zwemmen. Na een dagje vertrekken we, met een tussenstop bij het plaatsje Deshaies, naar Îlet de Fajou ten noorden van Guadeloupe. Dit eiland ligt in de grote zeekom tussen beide ‘vlindervleugels’ en achter het eiland is het lekker beschut liggen. We ankeren in turkoois water, het is echt prachtig! We liggen er alleen voor anker en genieten met volle teugen. Een paar dagen later hoppen we op 18 maart naar Baie Mahault, ook in het noorden van Guadeloupe. Er liggen hier geen toeristen voor anker, we zijn de enige, wat fantastisch! Op deze zeer beschutte plek liggen we als een huis, helemaal stil! Heerlijk!

Foto: Ankeren in turkoois water bij Îlet Fajou.

 

Foto: Joost met Ewan op Îlet Fajou bij mangrove bossen.

 

Foto: Vlak voor zonsondergang is het ook al prachtig.

 

In Baie Mahault, een leuk plaatsje met mooie oude Frans koloniale gebouwen en gekleurde creoolse huizen, huren we voor drie dagen een auto om Guadeloupe te verkennen.  Eigenlijk hebben we mazzel dat we dat we aan een huurauto kunnen komen. Omdat Baie Mahault niet toeristisch is, vinden we in het plaatsje zelf geen autoverhuurbedrijf. De tourist office is ook niet te vinden…. Uiteindelijk vragen we bij een autogarage of we misschien daar een auto kunnen huren. Dat kan niet maar zij bellen wel even rond voor ons (erg handig omdat wij zelf geen Frans spreken). Een uurtje later worden we ter plekke opgehaald door een verhuurbedrijf. Als we bij het verhuurbedrijf aankomen, schrik ik wel even. Het is eerder een autosloop dan een autoverhuur…. Hmmm, was het daarom zo goedkoop? Maar de mensen zijn erg vriendelijk en we worden naar een net kantoortje gebracht.  Uiteindelijk huren we een auto met vele gebruikssporen (kapotte buitenspiegel, stootrand bij rechterdeur moet regelmatig even aangedrukt worden, e.d.) maar geen ernstige zaken en mét een kinderstoel.

We rijden met name op het linkereiland rond; Basse-Terre. Dit eilanddeel is begroeid met fantastisch mooi regenwoud. We rijden naar Bains Jaunes, warm water baden gevuld met vulkanisch verwarmd water. Deze baden liggen onder aan de vulkaan La Soufrière. In de baden, buiten in het tropisch regenwoud, zijn maar een paar toeristen en wij nemen ook een duik. Het is heerlijk!

 

Foto: Badderen in Bains Jaunes.

 

Foto: Even boodschappen doen.

Daarna rijden we naar Chutes du Carbet, de langste waterval van de Carieb. Om deze te bereiken moeten we eerst een half uurtje steil afdalen door het onwijs mooie tropische regenwoud lopen. Wow, het regenwoud is prachtig en we moeten stiekem denken aan de Efteling die het niet slecht gemaakt blijkt te hebben. De waterval is zo ontzettend lang dat mijn mond openvalt. Dit is echt de hoogste val die ik tot nu toe gezien heb. En hij is prachtig!

 

Foto: Chutes du Carbet.

 

Een andere dag besluiten we een toeristische route te nemen dwars over Basse-Terre en dwars door het regenwoud.  Lekker makkelijk in de auto hihi. Onderweg stoppen we voor een wandeling door het regenwoud en strijken rond lunchtijd neer op de rivierbedding van een klein riviertje door het regenwoud. Het is hier wederom prachtig! Onder de Fransen is dit plekje ook welbekend want er wordt naar hartenlust gebarbecued (het is zondag) en de kinderen spetteren in het water. Dit is genieten zeg!

Maar we willen nog iets anders zien, dus weer op pad. We rijden naar Saut de la Lézarde. Om er te komen moeten we een steile afdaling maken door wederom prachtig regenwoud (ik kan er geen genoeg van krijgen haha). Helemaal beneden bij ‘de Saut’ blijkt het betoverend; een waterval stroomt in een brede halve boog naar beneden. Ewan is ook helemaal onder de indruk. Helaas hebben we onze zwemkleding in de auto laten liggen dus moeten we volstaan met pootjebaden. Het uitzicht blijft adembenemend.

 

Foto: Saut de la Lézarde.

Och, een auto is een werelduitvinding! Lekker snel en makkelijk, echt even genieten. De laatste dag laden we de auto helemaal vol met boodschappen, tanken de boot vol drinkwater en zijn we klaar voor ons vertrek naar Antigua.

Eerste pasjes van Ewan

De ontwikkeling van onze kleine Ewan lijkt de laatste weken in een stroomversnelling te zitten. In de maand februari is hij zelf gaan zitten, zelf gaan staan en heeft hij zijn eerste stapjes gezet! Wij helemaal trots. Staan is nu zijn favoriete bezigheid, of spelen met dingen van papa of mama (vooral niet zijn eigen speelgoed). Dat hij kan staan maakt het voor ons wel een stuk lastiger. Hem even wegleggen op de neergelaten tafel kan niet meer. In no-time is hij tot de rand gekropen en staat hij op het punt op de grond te vallen. Wat extra kussens helpen maar nu staat hij op de bank in de keuken te kijken. En de kraan open te doen waardoor het aanrecht vol water loopt en uiteindelijk ook de koelkast (niet zo leuk) of de zeep of afwasmiddel te pakken…of in de vuile vaat te graaien. Opvoeden blijkt een hele klus… nu al! Een keer nee blijkt zeker niet voldoende.

Hij vindt alles leuk en veel wordt aan een intensieve inspectie onderworpen. Soms gaat hij heel precies met zijn kleine vingertjes te werk. Ewan gaat zo heerlijk vrolijk door het leven. Hij kan in zijn handjes klappen, zelfs 1 keer met geluid. Wij zingen dan vrolijk ‘klap eens in je handjes blij blij blij…’. Prachtig vindt hij dat. En we worden ’s ochtends wakker met een lieve lach van Ewan vanuit zijn bedje naar onze slaapkamer.  Af en toe laten we hem naar Bumba kijken. Het principe van een beeldscherm moet hij nog bevatten. Als bijvoorbeeld Bumba rechts uit beeld rent, gaat Ewans blik nog verder naar rechts om Bumba te zoeken. Net als met Skype, dan wil hij achter het beeldscherm kijken waar de mensen zijn.  Goed onderzoeken wat je denkt dat je ziet.

 

Foto: Ewan aan het roer.

 

Martinique - dingy supermarkt en ziekenhuis

Via een korte “alleen slapen” stop in St.Lucia zeilen we naar Martinique en komen op 18 februari aan. Martinique is voor ons gevoel het eerste ‘westerse’ eiland sinds tijden. We gaan voor anker in de baai bij het plaatsje Marin, in het zuiden van Martinique. Waren we eerder wel eens verbijsterd over het grote aantal boten dat in een baai voor anker lag, nu ligt onze onderkaak op onze schoenen. WAT VEEL BOTEN! Er liggen hier honderden boten voor anker en dan is er ook nog de drukke marina. Na een dag komen we erachter dat veel boten onbewoond zijn. Waarschijnlijk zijn deze boten van gelukkigen die elders wonen maar een boot in Martinique kunnen veroorloven.

 

 
Foto: Ankerbaai en marina Marin.

 

Foto: Onze boot vol was, gewassen in wasserette in havencomplex.

Dingy supermarkt

We moeten bekennen dat we hier helemaal blij zijn met de grote en Europese supermarkten. Even niks geen geneuzel op lokale markten waar je overal moet onderhandelen en waar je bijna overal vreselijk wordt afgezet prijs (bijvoorbeeld: op Union Island kostte een witte kool  12 euro en een klein bakje yoghurt 7 euro). Er staan gewoon prijzen bij de producten die netjes op de plank staan. En er is véél keus. Veel keus aan producten met een houdbaarheidsdatum langer dan december 2013…. Haha. Zelfs weer kaas die je tot juni ongeopend kan bewaren. Ook is er massa’s aan snoepgoed te koop voor een normale. Koekjes, chocolade, koekjes met chocolade en ga zo maar door. Wat in Nederland allemaal heel erg vanzelfsprekend is. Ook al vinden we de kleinere eilanden veel leuker om aan te doen, toch is dit westerse echt even heel fijn. We hoeven nu niet meer op snoeprantsoen (omdat dat erg duur was) en we worden even niet meteen op straat aangesproken om het een of ander te kopen of te doen. Gewoon anoniem weer. Ook wordt hier met de euro betaald en hoeven we zelfs niet meer hoofd te rekenen haha.

En dan, als grote kers op de slagroom….. er is hier een grote supermarkt áán het water mét een dingy (bijboot) steiger! Voor ons een uitkomst, wat een watersportstadje hier. We laden supermarktkarretjes vol en rijden deze tot aan onze bijboot. Hup, alles in de bijboot en klaar is kees. Geen hete lange zeultochten door hobbelige straatjes met gaten in het wegdek en de stoep, Joost dan sleurend met onze trolley vol beladen met spullen. Alles even heel simpel. We eten ons rond aan afbakpizza (wel handig dat Ewan nog niet met de pot mee eet), croissants, baguettes en chocolade. Pas als we deze lekkernijen niet meer kunnen zien, vertrekken we hier!

 

Foto: Dingy steiger bij de supermarkt aan het water.

 

Foto: Joost pakt de laatste boodschappen in de bijboot.

 

Een echte douche!

In het grote havencomplex van Marin besluiten we de douches binnen te wippen. We hebben geen kaart om binnen te komen dus moeten met iemand anders mee naar binnen glippen. De douches zijn schoon en hebben lekker warm water. Onze laatste echte douche, dus niet aan boord met een gietertje want zo gaat dat nu, is echt wel lang geleden. Met het gietertje is best comfortabel en je weet precies hoeveel water je verbruikt.  Maar onze laatste echte douche … ik moet in mijn geheugen graven….was in een douchegebouw op El Hierro, Canarische eilanden,  rond eind november. Tjonge zeg… ik mis een echte douche eigenlijk niet eens maar zo voor nu was het toch wel héél lekker.

Ziekenhuis: vaccinaties Ewan en mijn dove oor

In het grote havencomplex, voorzien van allemaal luxe boetiekjes, blijkt ook een arts gevestigd te zijn. Ewan krijgt hier zijn vierde set “DKTP-HIB-Hep B en Pneu” prikken. Bij de eerste prik heeft hij nog niet door wat er gebeurt,  huilen erna natuurlijk. Nu hij ouder is, heeft hij wel degelijk door dat er nog een tweede prik gaat volgen. Al half huilend en smekend kijkt hij mij aan, zo van ‘mama, waarom doe je dit..?’ Ik voel me heel gemeen dat dit moet. De volgende dag is hij ziek van de prikken en krijgt koorts. Arme Ewan! Gelukkig hebben we de zetpil paracetamol ontdekt en ’s avonds voor het slapen gaan geven we hem deze waardoor hij een goede nachtrust heeft. De volgende dag is de koorts gezakt en voelt hij zich beter. Pfff… over drie maanden nog twee prikken en dan pas weer met 4 jaar!

Ik heb ondertussen zelf ook een kwaal opgelopen, eigenlijk al sinds onze begintijd in Spanje denk ik. Ik hoor met mijn rechteroor niet goed meer. Het lijkt ook langzaam aan wat erger geworden te zijn. Ik bagataliseer het graag maar Joost wordt soms knettergek van mij omdat ik hem of niet goed hoor of helemaal niet hoor. Dus ga ik ook maar naar de dokter. De diagnose: water in mijn binnenoor. Dit leek ik ook al te voelen…. Blijkbaar kan er na het snorkelen water in je binnen-oor komen via je neus, wat er dan moeilijk uit kan komen. Ik krijg een hele pillenkuur voorgeschreven en moet mijn neus spoelen met een oplossing. Nu ik dit schrijf heeft de kuur al wel voor verandering gezorgd maar dan dat ik nóg minder hoor en mijn oor nu heel erg tuuuuuuut. Hmmm, komt hierna de stap dat ‘plop’ het water uit mijn oor gaat? Ik hoop het van harte.

Anse Noir en Saint Pierre

Na nog een laatste keer groot boodschappen gedaan te hebben, de boot weer volgetankt te hebben met drinkwater en schone diesel, alle gastankjes gevuld en ook de benzine aangevuld, vertrekken we richting het noorden van Martinique op zoek naar een mooie ankerbaai. Na een heerlijke zeiltocht van een paar uur, gooien we het anker uit in de baai Anse Noir. Het is een pittoreske kleine baai waar je mooi kan snorkelen (alleen nog even niet voor mij want mijn oor is nog niet beter). We liggen hier met zeven andere boten en er is een klein strand met palmbomen. Rustig, zalig!

 

Foto: Anse Noir.

Als ik ons scheepsjournaal de datum en tijd van aankomst noteer, schrikken we allebei een beetje. Jee, het is al 1 maart…1 MAART! Ergens in mei zullen we vertrekken uit de Carieb richting Bermuda en/of de Azoren. We besluiten daarom om op 2 maart naar Saint Pierre te varen, daar uit te klaren en de dag erna naar Guadelope te zeilen. Tijd voor een ander eiland. Guadelope lijkt mij bijzonder mooi, ik verheug mij erop daar naar toe te gaan.

 

Foto: Vulkaan bij Saint Pierre.