Ewan's spruw

Met Ewan gaat het goed, hij ontpopt zich tot een vrolijk ventje met een hele leuke schaterlach. Zijn spruw is sinds enkele weken helemaal weg. We hebben wel alle drie de potjes medicijn opgemaakt....eentje is omgestoten (ahum) en de tweede en derde heeft Ewan verorberd. Toch had hij daarna nog steeds spruw. Hoe kon dat nou toch?? Gelukkig heb ik twee babyboeken mee en in één las ik dat je eigenlijk nooit de fopspeen eerst in je eigen mond moet steken en daarna aan je baby moet geven. Dat is nieuw voor ons. In Nederland of bij de eerste hulp is hier niets over gezegd. Toen we stopten met de fopspeen in onze mond voor te bevochtigen, was de spruw naar een paar dagen verdwenen...
Mokki, je boek is nu al goed van pas gekomen ;-)

Ria's Baixas en ria de Muros e Noia

Wanneer de wind voldoende is afgenomen zeilen we met bakstag wind naar de volgende ria: Muros e Noia. Met dit tochtje verlaten we de Costa da Morte (zo genoemd vanwege de ruwe rotskust waar het weer snel om kan slaan, met relatief weinig beschutte plekken) en zeilen het gebied de Ria's Baixas in. Deze vier ria's bieden veel meer beschutte plekken dan de Costa da Morte. Drie ria's worden van de zee beschut door een of enkele eilanden gelegen in de opening. Het schijnt dat elke ria zijn eigen charme heeft: wij zijn benieuwd!

Ria Muros e Noia is de eerste van de vier ria's en heeft geen eiland voor de kust. Als eerste bezoeken we Muros, een boven verwachting mooi stadje met een omvangrijke oude dorpskern. Langs het water zitten veel restaurantjes en in het weekend wordt er weer feest gevierd. Er staat een grote tent op de boulevard waar muziek en eten is. Blijkbaar is een kleine doedelzak een traditioneel lokaal instrument. We bezoeken het stadje meerdere malen, kletsen nog wat met onze Engelse medezeilers, Dan en Charlotte, en vertrekken dan via Portosín naar Noia.

Noia is over het water alleen te bereiken via een smal kanaaltje dat bijna droogvalt met laag water. Wij ankeren vlak voor dit kanaaltje in een dieper stuk en gaan met de bijboot naar Noia. We komen ca 1,5 uur na laag water aan en het water staat net hoog genoeg om met de bijboot langs de kant af te meren. Noia is tot onze verbazing de eerste echte, zij het kleine, stad die we sinds La Coruna aan doen. Het centrum is groot en bijna volledig behouden. In een parkje geven we Ewan zijn fles. Met grote ogen kijkt hij om zich heen. De grote boom waaronder wij zitten vindt hij reuze interessant. Op de terugweg zien we een grote supermarkt bij het water en laden even later een mega vol winkelwagentje in de bijboot. De wind is echter best aangetrokken en staat tegen. Met de diep geladen bijboot schiet het niet op en we worden harstikke nat. Het water sproeit met elke golf over ons en de boodschappen heen. Daarom worden Ewan en ik halverwege bij de jachthaven afgezet (scheelt toch weer 70 kg) en worden met een lege boot opgehaald en scheuren droog in plané naar onze boot. Even later vertrekken we om in rustiger water bij een eilandje ontspannen te ankeren.

 

 

Foto: Joost en Ewan tijdens onze siësta onder prachtige palmboom.

Kaap Finisterre en Seno de Corcubion

Na een paar dagen ontspannen gaan we door naar de volgende ria. Ons doel is om kaap Finisterre te ronden en Seno de Corcubion in te gaan. Kaap Finisterre heeft zijn naam gekregen door de Romeinen die deze kaap als het einde van de wereld beschouwden (Finis Terrae). Ook is deze kaap berucht in slecht weer. Wij zeilen met een bakstag windje en gaan als een trein. Het is mooi tochtje over een nog onstuimige zee, langs de kust tussen een paar mooie rotseilandjes door. Wel even goed opletten, met al die rotsen.

Na zo'n 4 uur zeilen zijn we bij kaap Finisterre. Vanuit het water ziet de kaap er indrukwekkend uit. Omdat de wind en de golfhoogte meevallen, zeilen we strak om de kaap heen, de ondieptes goed in de gaten houdend. Ook willen we bekijken hoe de wind zich rondom de kaap gedraagt. En ja hoor, nadat we net om de kaap heen zijn krijgen we een hele harde windvlaag over ons heen vanuit een zuidelijke hoek, terwijl de wind eerst noordoostelijk was! Het gaat goed gelukkig.

 

 

 

Foto: Kaap Finisterre .

Nabij het stadje Finisterre gooien we ons anker uit, vlakbij een mooi strandje liggen we tussen enkele rotsen. Het is mooi snorkelen hier! Finisterre blijkt een toeristisch stadje en onderdeel van een kerkelijke wandelroute. Deze route loopt tussen Santiago de Compostella, Muxia en Finisterre. Er zijn dan ook veel pelgrims maar weinig mensen met een auto helaas. We hoopten liftend naar het uitkijkpunt te kunnen maar hebben dus pech, gewoon geen auto's omhoog... Lopend is het te ver voor ons (als niet pelgrims).

 

 

Foto: Onze ankerplek bij Finisterre.

Na een paar dagen Finisterre gaan we verder de ria in naar Corcubion. We hopen dat deze plek goed beschut is want er is harde noordoosten wind voorspelt van 7 a 8 Bft.  We besluiten op dit tochtje het kotterzeil te testen. Voor deze reis hebben we een kotterstag op de boot gemaakt en hebben een tweedehands zeil laten bijsnijden. Het is een paar uur heerlijk zeilen, knetterende zon en ca 5 Bft. De test is geslaagd!

Vanwege de voorspelde wind ankeren we aan de oostkant van de smalle baai, tegenover Corcubion. Het gaat inderdaad hard waaien, we geloven dat die 7 a 8 Bft op zee best gehaald wordt maar wij liggen goed beschut. Wel laten we in de nachten de bimini neer want t waait toch aardig.

 

We bekijken het grote oude centrum met kronkelige steegjes tussen mooie oude huizen. Het is er druk met ook andere toeristen. In het weekend is weer het feest met knallend vuurwerk (en dan bedoel ik alleen knallend, geen mooi siervuurwerk helaas), het geeft een gezellige sfeer.

 

 

 

Foto: Een groot baken geeft een grote rots, groot deel onder water, aan. Nog eens iets anders als de tonnetjes in Nederland ;-)

Ria Camariñas

Op 3 augustus vertrekken we op tijd uit Laxe zodat we de hele dag hebben om te zeilen. Het is namelijk een west-zuidwesten wind van 3 Bft dus gaan we kruisen. Kruisend (tegen de wind in zeilen) doen we er veel langer over. Het is heerlijk zeilen, we hebben de genua op en de zon boven onze hoofden. Na een kleine 7 uur zeilen komen we in Ria Camariñas en gaan voor anker bij het plaatsje Camariña (toepasselijk :-) ). We ankeren eerst voor de jachthaven en een dag later voor een mooi strandje in de buurt.

 Ook hier komen we opnieuw een Engels schip tegen, de Hestur, eigenhandig gebouwd door de eigenaars. Het is een jonk  getuigd jacht, makkelijk herkenbaar aan haar karakteristieke zeilvorm en omdat ze in deze regio misschien wel de enige zijn die zo getuigd zijn. Op een middag stappen we bij ze aan boord om hun boot te bewonderen en voor een biertje. Het stel, Dan en Charlotte, zijn ook op weg naar de Carieb. Gezellig dus. We kletsen best lang en komen net op tijd voor Ewans voeding thuis. Een geluk want hun klok stond nog op de Engelse tijd (een uur eerder!).

Hier zien we ook voor het eerst een Nederlands jacht. Het stel met twee kleine kinderen komt even langs om te buurten. Zij zijn op weg naar de Middellandse Zee en hebben vanwege de schoolplicht in Nederland niet meer als een half jaar de tijd, balen hoor.

Foto: Het leven aan boord gaat bijna door als thuis; Ewan in zijn badje.

Malpica en Ria Cormé y Laxe

Na ruim 2 weken luieren in Ria de Betanzos is het tijd om het anker wat langer te lichten. We besluiten meer zuidwaarts te zeilen en onderweg zien we opnieuw veel dolfijnen die leuk met onze boot komen spelen! Het blijft prachtig en bijzonder. Wat een geluk. De wind is vandaag met ons en we zeilen lekker scherp op, genieten is het.

We gooien na 8 uur zeilen het anker uit bij Malpica, een supermooie ankerplek. Azuurblauw, heel helder water, ruige kustlijn met groen bekleed. Malpica zelf bestaat uit kleurige hoogbouw huisjes. Helaas krijgen we in de avond met oceaandeining (swell) te maken en doordat er geen wind is rolt de boot als een gek. Dan toch maar om 21.00 uur weer ankerop. Na een half uurtje op de motor zijn we in een baai bij Islas Sisargas, een mooi rots- en beschermd vogeleiland. Ook hier is nog te veel deining vinden wij dus nog maar een half uurtje verder op de motor, daar vinden we een redelijke beschutte baai voor de nacht.

 Foto: Uitzicht vanaf de boot over ankerplek bij Malpica.

De volgende ochtend worden we wakker 'gerold' door onze boot, de deining is er weer...hmmm waar zijn er op dit deel ankerplekken beschut tegen een westelijke zeedeining? Ook staat er geen wind en hangt er boven het land een dikke mist. Maar snel ankerop en ontbijtje tijdens het varen. Ewan heeft voor vertrek al zijn flesje gehad.

Ria Corme y Laxe

Dinsdag 30 juli om 12.00 uur komen we aan bij het plaatsje Laxe. Het anker laten we neer vlak bij de lokale vissershaven en het strand. Laxe heeft een prachtig uitgestrekt strand en zelfs een paar duinen. Er is een kleine boulevard met een aantal eettentjes met uitzicht over de baai. Het oude deel van Laxe bestaat uit pittoreske huisjes en natuurlijk een oud kerkje. Het kerkje wordt duidelijk nog gebruikt want van binnen is zij prachtig en goed onderhouden. Na een paar dagen lopen we door het dorpje omhoog de berg op naar een tweede kerkje, met name om van het uitzicht te genieten.

We krijgen hier windkracht 7 over ons heen, de wind giert door de verstaging maar het anker houdt mooi! Mooie test en goed resultaat ;-).

 Foto: over het strand van Laxe hebben we uitzicht op onze boot. 

Foto: Kerkje aan de boulevard in Laxe, nog steeds in gebruik.

Foto: Oud centrum van Laxe.

Foto: Kerkje op berg bij Laxe met uitzicht over de baai.

 

Ria La Coruna en Ria Betanzos

Maandag 22 juli

Wij liggen ongeveer een week voor anker bij Mera,  een mooi plekje ca 2 mijl ten noordoosten van La Coruña. We ankeren vlakbij een mooi strandje dat door de locals goed gebruikt wordt. We horen heerlijk gelach, strandgeluiden en 's avonds soms Spaanse muziek op de achtergrond. Met ons ankeren hier nog enkele andere boten, meestal vanaf een uur of vier aangevuld met zeil- of motorboten van de locals hier.

Om wat meer van de omgeving te zien zonder veel te lopen, gaan we met een bus van Mera naar La Coruña. De heenweg gaat prima. Alleen stopt de bus op een grote busterminal ipv waar wij willen. De terugweg verloopt minder soepel... We hebben ons slechts snel in de busrit en omgeving verdiept en hebben op basis van gebrekkig kaartje besloten dat onze boot bij het plaatsje Arillo ligt... Toen de bus op de terugweg in Arillo stopte (de eindhalte!), was er geen water in zicht. Met mijn gebrekkige Spaans zijn we door buschauffeur op weg geholpen. Na een uur lopen langs enge wegen zonder voetpad, hebben we eindelijk weer onze boot in het vizier! Harde les geleerd vandaag: beter lezen en voorbereiden haha. Openbaar vervoer zijn zijn we niet echt meer gewend, luxe autorijders die we zijn...eh waren.

Ares en Sada

In Ares kopen we een nieuwe voorraad spruwmedicijn voor Ewan bij een apotheek. Ewans spruw is nog steeds niet helemaal weg. We besluiten het aan te zien, spruw kan op natuurlijke wijze overgaan. Hopelijk is de nieuwe voorraad niet nodig. De apotheker is zo aardig ons naar een benzinepomp te rijden met haar auto! De pomp is 5 km verderop en en lopend nog verder. De benzine hebben we nodig voor de motor van de bijboot. Leuk om wat te kletsen en meteen wat van de mooi bosrijke omgeving te kunnen zien.

Ares is een mooi stadje, ook met ' s avonds en 's nachts feestmuziek. We hebben ons laten vertellen dat in de zomer in de regio er elke avond overal feesten zijn. De muziek is over water zo goed te horen da ik met oordopjes slaap, anders lig ik te dansen in bed. Dan gebeurt het treinongeval in Spanje, waarbij ca 70 mensen overlijden, wat de sfeer bedrukt. Een aantal feesten wordt afgelast. Iedereen leeft mee en de vlaggen in de havens hangen halfstok.

Foto: bijboot op de het strand van Ares

Als we Ares gezien hebben, ankeren we nog kort elders in de Rio Ares maar daar is teveel deining. We gaan dan door naar Sada en ankeren daar in de buurt. Sada gaan we kort in maar vinden het weinig sfeervol. De ankerplek is leuker.

Van Brest naar La Coruna en vaccinatie Ewan

Vanuit Brest zijn we met een bijna directe koers naar La Coruña gezeild. De windrichting was meestal zuidoost en daarmee recht van achteren wat met name 's nachts, als de wind weg viel, schommelen betekende. Voor nog enigszins wat slaap hebben we daarom 's nachts de motor bijgezet en de koers op de oceaandeining aangepast. Overdag was de zeilvoering een afwisseling van spinaker en uitgeboomde genua.

Onderweg worden we getrakteerd op een zeer regelmatig bezoek van hele groepen dolfijnen. Het is elke keer een heel spektakel! Van verre zien we ze aankomen, ze spelen bij de neus van onze boot en aan de achterkant. Als de motor bijstaat vinden ze het schroefwater ook leuk om in te spelen. Het is prachtig! Buiten, maar ook binnen in de boot kunnen we ze horen. We krijgen er maar geen genoeg van. Als we op onze knieën voor op de neus van de boot zitten, lijkt het alsof we ze kunnen aanraken. Dit vergeten we nooit meer!

Foto: Spelende dolfijnen onderweg.

Maandag 15 juli, La Coruña, Spanje

We komen om 21.00 uur aan in La Coruña en leggen aan in Marina Coruña. We hebben na 3 dagen door zeilen alweer zin in een hele nacht slapen zonder wacht. Deze marina is best mooi maar, vinden wij, schrikbarend duur: 48,- euro voor 1 overnachting! Gelukkig vinden we ankeren toch leuker vandaar dat we dinsdagavond naar onze ankerplek bij Mera, een dorpje ten noorden van La Coruña, vertrekken.

Woensdagochtend halen we de laatste vaccinatie voor Ewan, de derde DKTP-Hib-HepB prik. In een lokaal ziekenhuis vlakbij de haven maken we ons verstaanbaar met Google Translate, zo goed is mijn Spaans niet meer. Vandaar worden we doorverwezen naar een privékliniek waar we met wat geluk heel snel geholpen worden. Ewan is heel stoer met de prikken, we krijgen mooie stempels en stickers mee in het groeiboekje en klaar is kees. De volgende vaccinatie is pas met 14 maanden.

De oversteek van onze ankerplek bij Mera naar La Coruña maken we met onze bijboot. Een paar weken voor vertrek hebben we, op advies van vrienden, toch maar een bijboot met harde bodem gekocht, een Caribe. Dit bootje met onze 10 pk (tweetakt) motor brengt ons droog naar de overkant, een afstand van 2 mijl (3,8 km). Erg fijn, met onze vorige bijboot met zachte bodem zouden we doorweekt zijn. We scheuren over het water met 25-30 km per uur, ik vind het best spannend eigenlijk: de ria lijkt ineens heel groot in het kleine bijbootje.